________________
પ્રકરણ ૪૬ મું
૩૦૩ માથે ચઢાવ્યું વસંતસિંહનું હરણ આ પિશાચીનીએ કરાવ્યું. ફક્ત મારા દીકરાને રાજ્ય મળે તે લેભથી આ બધાય અઘોર પાપની કરનારી હું જ છું અને મારા જ હાથે મેજ કુહાડી મારી મારે પગ મેંજ ભાગ્યો. માટે નાથ, હવે મને ક્ષમા કરો હવેથી કઈ દીવસ આવું નીચ કૃત્ય નહિ જ કરૂં ત્યારે જ રાજાની આંખ ઉઘડી. અને પસ્તાવાનો પાર રહ્યો નહિ. એટલામાં છડીદાર આવી છડી પોકારે છે. ત્યાં વસંતકુમાર, દેવકુમાર, લાલસિંહ તથા સ્ત્રી વર્ગ વીગેરે બધાય સાથે આવે છે. અને બોલે છે કે પુજય પિતાશ્રી. અને માતુશ્રી પ્રણામ કરીએ છીએ ત્યાં રાજા આશીર્વાદ આપે છે.
ત્યાં દેવલદેવી આવી બોલી કે ભાઈ વસંત ભાઈ તથા ભાઈ દેવ તથા ભાઈ લાલસિંહ આ પા પીણી માતાને માતા તરીકે ન લાવો પણ ધિક્કારે. ત્યાં બન્ને પુત્રો બોલ્યા કે માતુશ્રી જેવી ભાવીની ઈ8 હતી તેમ થયું. હવે ગઈ ગુજરી ભૂલી જઈ પ્રભુના નામનું મરણ કરે. ત્યાં પ્રધાન છત્રસિંહ પણ આવે છે અને બાળકે પ્રણામ કરે છે. ત્યાં પદ્માવતી અને પદ્મણી બન્ને પુત્રવધુઓ લાલસિંહના પિતાને પ્રણામ કરે છે અને પિતા સુખી રહે તેવો આશિર્વાદ આપે છે.
એટલામાં મોહનપુરીને પણ રાજા આવે છે અને પિતાની થયેલી ભુલની ક્ષમા માગે છે. ત્યાં વસંતસિંહની ધર્મપત્નિ જયકુંવર પણ પિતાના પતિનાં દર્શન કરી કૃતાર્થ થાય છે અને નાન ભાઈ કિર્તીસિંહ પણ આવે છે, અને બધાય આ વખતે આનંદની હેલીમાં આવી ગયા છે. આ બધાય આનંદમાં કેશવની ખામી હતી. જેવી ભાવીની મરજી. આખરે રાજા વીરભદ્રસિંહે પિતાની થએલી ભૂલની ક્ષમા માગી. અને રાણીની મેહ દશામાં રહીને મેં તમને દુઃખ આપ્યાં તેના માટે શરમીંદા બન્યા અને રાજ્યની તમામ જવાબદારી દેવકુમારને સેંપી. અને પ્રધાન લાલસિંહને કરી પોતે પિતાના આત્મકલ્યાણ માટે પવિત્ર દીક્ષા લઈ રાજા અને રાણી દેવલદેવી બને
