________________
પ્રકરણ ૪૪ મું એકલે જ આખા સૈન્યમાં મોખરે રહી પિતાના માલીકની ખાતર, પિતાના દેશની ખાતર પિતાના પ્રાણુનું બલિદાન આપવા તૈયાર થશે. ધન્ય છે આવા નરકેશરી વીરને ! !
લાલસિંહ પિતાની વાક્ય ચાતુરીથી પિતાના સૈન્યને શુર ચઢાવી દુશ્મન ઉપર સામટે હલે કરી પોતાની પવિત્ર ભૂમિને ખાતર દુશ્મતેને હંફાવવા આગળ ચાલ્યા. આખરે લશ્કરને ઉત્સાહ આવ્યું અને પિતાને કેદ પકડેલા રાજાને મુક્ત કરાવવા સારૂ યાહેમ કહી કુરસિંહ ઉપર તુટી પડ્યા. અને તેને પકડી લીધા ને લાલસિંહ વિજય પામ્યો.
દુશ્મના હાથમાં ગએલી રાજ્ય લક્ષમી પિતે પાછી મેળવી સાચા દેશસેવક તરીકે પિતાનું નામ વધાયું.
સૈિનીકે પણ હર્ષઘેલા બની ઉત્સાહ પૂર્વક લાલસિંહને ઘણું જ આદરમાન આપી અને બોલ્યાઃ ધન્ય છે અમારા સરદારને !!!
દુરસિંહને છાવણીમાં લાવ્યા પછી લાલસિંહે પૂછયું બેલ, કૃરસિંહ તારે તાબે થવું છે કે મોતને શરણ થવું છે? | કુરસિંહ એક બહાદુર સરદાર હતું તે એકદમ નમતું આપે તેમ -નહત, તે જેવા તેવાને ગાંઠે તેમ નહતું. તેથી તેણે જવાબ આપ્યો, આ કરસિંહ એક અજાણ્યા નિર્માલ્ય સરદારની પાસે દયાની ભીખ માગશે નહીં, તે તે સદા મોતને જ પસંદ કરશે. આ દુરસિંહ કદાપી પણ નમશે નહીં તે મેતથી પણ ડરશે નહીં.
લાલસિંહ–શું તું મને ઓળખે છે? જે મારા સામુ કે હું કોણ છું ?
દુરસિંહ–સામું જોઈ બેઃ કેણ બહાદુર વીરલાલસિંહ શાબાશ શુરવીર સરદાર. હવે આ કરસિંહ તારા જેવા વીર સરદારને જરૂર નમશે. હવે હું તમારે કેદી છું. મને ખુશીથી બધી વાત કરે.
આખરે તેને બધીવાન બનાવી કેદી તરીકે પ્રતિષ્ઠા પુરતી નજીકની છબુમાં લઈ ગયા..
