________________
૨૮૬
દેવકુમાર સચિત્ર ધાર્મિક નવલકથા મણિવિજ–લાલસિંહ! એને છોડે. દૂર બેસ, નહિં તે તારી પણ આ દશા થશે. લાલસિંહે જણાવ્યું.
શું મારી પણ આ દશા થશે ? અરે ! દુષ્ટ, તને તારી બેન સાથે ભેગ ભોગવતાં શરમ નથી આવતી ? તું પરસ્ત્રીને ભોક્તા થઈ તેને જ પરણવાની આશાએ મારી મને ઈચ્છીત સ્ત્રીથી પાડે છે અને.
ચુપ ! જરા વિચારીને બોલો. મારી બેનના માટે જરા પણ અપશબ્દ બોલ્યા તો તમે તમારી વાત જાણ્યા છે ? દુષ્ટ બની પરસ્ત્રી ભોગવવા બેઠો છે ને મને અને મારી બેનને દેશીત કરે છે ?
હું એક પણ શબ્દ ખોટો કહેતે હૈઉં તો પૂછો આ મંજરીને ! રાજકુમાર બોલ્યો
સુંદરી ! તમો કોણ છો? લાલસિંહે પ્રશ્ન કર્યો.
શુરવીર સરદાર ! મારા શિયલના રક્ષણહાર, નિરાધારના આધાર, મારા મુગટમણિ! હું આપના ચોંની દાસી છું. શું તમે મને ભુલી ગયા?
સુંદરી! તમારું નામ જણાવશો ? તમે વિરબાળા જણાઓ છો છતાં મને દેખી મણિવિજયના સામે થતાં કેમ અચકાયા ?
મારા વહાલા! વિચારો, આપ મળ્યા પછી અમારે શી ચીંતા હેય? જયાં સિંહ હાજર હેય ત્યાં સિંહણને પિતાના બળની જરૂર રહેતી નથી. મારું ને..મ! અહા...હા....હા, મારા વ્હાલાથી
ક્યાં અજાણ્યું છે? માતુલ ગ્રહે વદાય કર્યા પછી આપ મને સંભાળ જ શાને ?
શું ! મારી વહાલી પદ્માવતી ! તું અહીં ક્યાંથી?
માતુલ હેથી પિતાના ઘેર જતાં વાઘના પંઝામાં સપડાએલી આ નગરોદ્યાનમાં પડેલી ઘણું વખતે સાવધ થઈ અને અહીં આવતાં મંજરીના સપાટામાં આવી અને આપે જ મને બચાવી.
આ બધું સાંભળી મણિવિજય ઘણે શરમદા થઈ ગયા અને તે બધાને રાજધાનીમાં લઈ ગયા. મંજરીને પણ સાથે લાવ્યા,
