________________
પ્રકરણ ૪ર મું
૨૭૭ અન્નદાતા ! પેલી રહી છે. દેવસેના તરફ આંગળી લંબાવતા શેઠ બોલ્યો.
દુષ્ટ નાદાન ! ચુપ રહે! “શું મોહનપુરીના રાજાની કન્યા આ પાપીની દાસી થશે? શું પ્રતિષ્ઠાપુર નગરના રાજકુંવરની પત્ની અને આપની સિભાગ્યની ભાતૃજાયા !”
ના, ના, તેમ હોય જ નહીં રાજા તાડુક્યા. પિતાશ્રી ! તો પૂછે એને જ. પદમણ બોલી. દેવસેના, શી હકીક્ત છે? રાજાએ પૂછયું.
આપે જે વીરકુમારને કારાગ્રહે પૂર્યા હતા તે કાઈ નહીં પણ મારા પતિ દેવકુમારજ હતા. શેઠે મને દુષ્ટ દાનતથી ઘરમાં રાખી હતી. જ્યારે તેમાંથી છૂટવા હું આપઘાત કરતી હતી ત્યારે મારા પતિએ મને બચાવી. વળી મારા ધર્મબ્રાતા અને આપના જમાઈ આ લાલસિંહે સહાયતા કરી તે શું મારા પ્રાણ બચાવનારની આ દશા.
આ પ્રમાણે સાંભળી રાજા ઘણો જ પસ્તાયો. હા ! દેવ! મેં આ શું કર્યું? મેં નકામા આ રાજવંશીઓને છેડ્યા. અરે ! આ દષ્ટ નગરશેઠે મને આડે રસ્તે દે. લાલસિંહ. મને માફ કર ! મારી વહાલી પુત્રી! તું તારા પિતાના આવા કૃત્યને માફી આપીશ? અરેરે !! મેં આ શું કર્યું?
અરે રાજન ! તમે આ શું કરો છો ? શાંત થાઓ ! કુદરત જે કરે તે સર્વે સારા માટે જ. જે નગરશેઠને આ બનાવ ન બન્યા હતા તે અમારશે અને તમારે મેળાપ શી રીતે થાત ! તેમજ પાપીને પાપની શિક્ષા પણ મળત નહીં, માટે તમારી પુત્રીને ઉપકાર માને ! રાજવંશી પુરૂષે કહ્યું શું મારી પુત્રીએ મને અંધારામાં રાખ્યો ? રાજાએ પૂછ્યું.
સમય આવે ત્યારે પુત્રી પણ તમને સત્ય ખુલાસો આપેને ! જે પહેલા વાત કરી હોત તો તમે સાચું માનત જ નહીં. માટે પરમાત્મા જે કરે છે તે સર્વે સારું જ કરે છે. રાજન ! હવે આપ
