________________
પ્રકરણ ૪૦ મું
૨૬૫ તે તને રાજકેદી તરીકે મેતની શિક્ષા આપીશ.
તે શીક્ષા આપતાં પહેલાં તમો જ પસ્તાશો અને તમારે હાથ ધોવા પડશે. માટે તમારી શુરવીરતા જરા ધ્યાનમાં જ રાખો નામદાર !
શીક્ષા આપતાં પસ્તાશે. સૌભાગ્યવંતા-સૌભાગ્યસુંદરી પિતાના બ્રાત માટે આક્રંદ કરશે. તે પછી તમારે અપયશને કે ચારે તરફ વાગશે.
અરે યુવાન, મારા ગુસ્સાને ભેગ તું ન બન. તારા મુહે કશુલ કર. રાજાએ કહ્યું.
તો હું એટલું કબુલ કરૂ છું કે તે મારી સ્ત્રી છે અને તેનો હું પતિ છું એથી વધારે ગુન્હા મારે નથી.
બેસ, બેસ, નાલાયક ! તારી હોય જ કયાંથી? જરા સ્વરૂપવાન જોઈ એટલે પિતાની કરી લેવા તૈયાર થયા, પણ જાણે છે કે અહીં તારી ચાલબાજી-કપટબાજી નહિ ચાલે. સિપાઈએ ! જાઓ, પેલી રાંડને અહીં બોલાવી લાવે !
મહારાજ ! તે બાઈને તે કોઈ કારાગ્રહમાંથી છોડાવી લઈ ગયા છે. અનુચરેએ આવીને ખબર આપી.
રાજાજી! એક પણ અપશબ્દ બોલતા વિચારનહીં તો હવે સહન નહીં થાય. જ્યાં આ રાજમંડપ છે. ત્યાં યુદ્ધ મંડપ રચાશે. અને લોહીની ધારાએ છુટશે. દેવકુમાર ક્રોધમાં બો.
જાઓ ! આ પાપીઓને શુળીએ ચઢા! રાજાએ હુકમ ફરમાવ્યા.
રાજન ! “સાહસ કરતાં પહેલાં તે લેકેને પિતાના પુરાવા મજબૂત કરવા અગર સાબીતી માટે અમુક ટાઈમ આપવો જોઈએ અને એ ટાઈમ સુધીમાં જે પુરાવાઓ રજુ ન કરે અને પિતે ગુનહેગાર ઠરે તે આપ શીક્ષા ફરમાવશો. પ્રધાને શાંત દિલથી સમજાવ્યું.
