________________
ર૫૫
પ્રકરણ ૩૮ મું પતિની સાથે મારું પાનું પાડયું. આમ વિચાર કરે છે ત્યાં તો તેને પતિ રૂપચંદને આવતા દેખે છે.
આ ! મારા નાથ. આવે, મારા ઉંટડીના વહુજી.
આવે, મારા વામનજી પતિરાજ તમે રસભીની વાત કહી મારા મનને આનંદ આપે.
આપણી વાત જ્યાં ઓછી છે. જેને આ પણ જોડી કેવી શેભે છે એક નાનું અને એક મોટું.
નાથ, આંવે ! તમને તેડી તમારી માતુશ્રી પાસે લઈ જાઉં અને પેલાં રમકડાં રમવા આપું. હા ! આ મારું આખું રમકડું રમવાને આપીશ. ચાલે, આપણે સંતાકુકડી રમીએ.
અલ્યા રૂપચંદીયા ! આમ આવ ક્યાં મરી ગયે. ખુબચંદ શાહે બૂમ પાડી.
બાપા! મરી ગયો નથી પણ હું તે જીવું છું અને મારી કમળા જોડે રમું છું.
અલ્યા ગમાર ! આ શું કરે છે, વહુને બિચારીને શું કરવા પજવે છે.
બાપા! તમે મારી બાને શું કહેતા હતા ?
તારી મહેકાણું ! હું તે એમ કહેતું હતું કે બિચારી વહુ કવી ડાહી છે અને રૂપચંદ તે ગાંડ ને ગાંડે રહ્યો.
ના, ના, બાપા! તમે ભુલ્યા. હું ડાહ્યા અને તે ગાંડી છે. પુછ કમળાને.
અલ્યા મુઆ ! આવું બેલી બિયારી વહુને શા માટે સંતાપે છે.
