________________
પ્રકરણ આડત્રીસમું રગીલપુર અને ખુબચંદ શેઠ
કમળા પિતાના કજોડાનો વિચાર કરી રહી છે કે પુરૂષ રમાડે ઢીંગલી તે આપણે રમાડીએ નાને નાવલીએ. હજુ તે મારો પતિ પત્ની એટલે શું એટલું પણ સમજતો નથી અને સવારે બોલાવું છું ત્યારે રડે છે. આવા કડા વિશ્વમાં કેટલા હશે.
કવિત રૂપાળ, નિગી અને અંગે ઘેળો, વળી પાટવી રાજ્યને ભૂપ છે. નથી બુદ્ધિ ને સાન ચોક ગધેડો, કહે ઉતરે કેમ સંસાર બેડો. મળે વૃદ્ધ સ્વામિ ગણાએ કડું, મળે છેક નાને જ બીજું કજોડું. સ્વભાવે જુદા એ નથી દુઃખ થેડું, મળ્યો બુદ્ધિને હીણ મેટું કજો.
શું મારું જીવન સાવ નકામું-પાણમાં જશે! પતિના સુખ વિના મારે જન્મારે કેમ જશે? હું જ્યારે બોલું છું ત્યારે તે મારી મશ્કરી કરે છે. અને લેકે હસે છે ને કહે છે કે “કાલે મોટા થશે.” પણ મારા મનની સ્થિતિ સમજવાની કોઈને ક્યાં ફુરસદ છે. મારા તે એવા ક્યા પાપ હશે કે આવા બુદ્ધિ વગરના
