________________
૨૫૦
દેવકુમાર સચિત્ર ધાર્મિક નવલક્થા ઘણનું કોઈ ધણી છે? છેવટે રાણી મણિબાળાએ હિંમત કરી ફરી વાર પિતાના પતિને કહ્યું, “પ્રાણનાથ! ભલે તમે મને ન બોલાવો પણ તમારા ખાતર અથવા આ રાજ્યના ખાતર પણ મારું કહેવું માનીને આ પાપીણીને અહીંથી કાઢી મૂકે! નહિ તો સમજજો કે આખા રાજ્યનું સત્યાનાશ વળી જશે.” ગઈ જ્યાં સાન ને શુદ્ધિ વિનાશકાળે વિપરીત બુદ્ધિ.
એ કહેવત અનુસાર જ્યારે નસીબ વાંકા હોય ત્યારે સારી શીખામણ પણ ખોટી લાગે છે અને આખરે જ્યારે સત્ય વસ્તુને ખ્યાલ આવે ત્યારે જ પોતાની ભૂલ સમજાય છે.
જ્યારે રાણીએ અતિશય કાલાવાલા કરવા માંડયા ત્યારે દુર્જયસિંહ અતિ ગુસ્સામાં આવી જઈને સમશેર મારવા તૈયાર થઈ ગયો, આ પ્રમાણે રાજમહેલમાં તેફાન ચાલી રહ્યું હતું ત્યાં તરત જ લાલસિંહ પિતાનું સૈન્ય લઈ આવી ચા અને તરત જ હુકમ આપ્યો: “મારા શાણા સરદારે, આ રાજાને સત્વર પકડે.
આ અવાજ સાંભળી દુય એકદમ ચમકી બેલી ઉઠયો કે ‘દૂર હઠ” કોણ છે?
“રાજા તું તે પ્રજાને રક્ષક છે કે ભક્ષક?” લાલસિંહ પૂછયું
તું મને પડકારનાર કેણ રાજા તાડુક્યા.
“તેની પંચાત કરવાને મને અત્યારે ફુરસદ નથી.” લાલસિંહે જણાવ્યું.
મારી સ્ત્રીના કહેવા ઉપરથી મેં તને પ્રધાન બનાવ્યો તેને તું મને આ બદલે આપે છે? ઓ નીચ શયતાન, હું મારી પ્રજાને રાજા છું, અને તું છે મારે એક નેકર છે, સમજે?
