________________
પ્રકરણ ૩૩ મું
૨૩ ચીસે સાંભળી ભગવાનને દયા આવી હશે કદાચ ઈશ્વર તેને શિક્ષા કરતા હશે તેથી જ તેને આટલી બધી ચીસો પાડી હશે પણ મારે કયાં જવું? એ ઈશ્વર! હવે તે તું મારી કક્ષા કર.”
આ પ્રમાણે લાલસિંહ બધું સાંભળી રહ્યો હતો તેથી તે બોલ્યો કે –હે સુંદરી! ચીંતા કર નહીં પરમેશ્વરે તારી પ્રાર્થના સાંભળી છે અને ખુશ થઈ તારા શીયળના રક્ષણનાથે મને મોકલ્યો છે.
(મનમાં) શું આ મનુષ્ય મને મદદ કરવા આવે છે તે કાણુ હશે ? ( લાલસિંહને આવતા જોઈને) આ દેવાંશી પુરૂષ કોણ હશે? (પાસે આવેલે દેખી)
અરે ! વીરપુરુષ તમે કોણ છે? અને અહીં શી રીતે આવ્યા?
બાળા! ગભરાઈશ નહીં. હું આ નગરને પ્રધાન છું અને અહીંયા તમારું અને નિરાધારનું રક્ષણ કરવા આવ્યો છું.
વીર ! જેવા આવ્યા તેવા પાછા જાઓ નહીં તે પેલે પાપી દુષ્ટ પુરુષ વસંતસિંહના જેવી જ તમારી સ્થિતી કરશે.
તે વસંતસિંહ કોણ છે?
તે વરરાજ્યના પાટવી કુમાર છે. અપર માતાના ઠેષથી આ દુષ્ટ માણસના હાથમાં પડ્યા છે તેમને મેટ ઘાવ લાગ્યો હતો તેથી મેં તેમની (ઘણી) ચાકરી કરી ઘાવ રૂઝાવ્યો હતો. તમે જાઓ નહીં તે પેલે દુષ્ટ માણસ આવી તમારે નાશ કરશે.
સુંદરી! તમારે તેની ચીંતા કરવી નહીં, મેં તેને છ છે. અને તે મારે નેકર છે. હમણાં જ તે અહીં આવશે. એટલામાં તે અદ્દભૂત માણસ આવે છે અને બોલ્યો કે શૂરવીર હું તમારે શણું પઘણું આ શુરવીર પુરૂષે તારું શિયળ બચાવ્યું છે અને મને પણ જીત્યા છે. માટે તે વીરત્વના બદલામાં હું તને અર્પણ કરું છું. મારા જ તે નહીં થાય ને?
