________________
પ્રકરણ ૩૪ મું
૨૩૫ વસંતસિંહ તે ન હોય? લાવ જરા પુછું તે ખરા. “પુછતાં નર પરિતા.” તે કહેવતને અનુસરી તે સામે ગયા અને પૂછ્યું. ભાઈ. તમે કોણ છો?
આ અવાજ સાંભળી સામેથી આવતે માણસ ચમક અને એકદમ ગભરાતે હદયે . “હવે તે મને છોડ, ચાર વર્ષનું કેદખાનું તે ભોગવ્યું, હવે જે નહિં છેડે તે પછી મારે આપઘાત જ કરવો પડશે.”
ભાઈ, તમે આટલા બધા ભયભીત-ગભરાએલા કેમ છો?
અલ્યા દુષ્ટ ! તારા હાથથી જ , તારી મર્યાદા બહાર જઈ ન શકયો? તારે મને મારી નાંખવો હોય તે મારી નાંખ પણ હવે તે તારાથી છૂટો કર. આ અદ્દભૂત માણસ છે એમ ધારી વસંતસિંહે કહ્યું. | (કાંઈક ઓળખાણ પડતાં) કેણુ વીરપુરૂષ, તમારી આ દશા. તમે કાને દુષ્ટ કહે છે ? તેનું નામ લેશો અને તમારું નામ દેશે.
તમે અવનવા વેષધારી નથી? ત્યારે પેલે દુષ્ટ માણસ કયાં ગયા ? ભલે તે આપ કેણ છો તે જણાવશે?
હે પાટલીપુત્ર નગરના રાજાને પુત્ર છું અને હાલમાં ચંપાવતી નગરીને નવો રાજા દેવકુમાર છું.
દેવકુમારનું નામ સાંભળી તે માણસ એકદમ તેને બાઝી પડયો. “કાણુ મારે ભાઈ દેવકુમાર, તું અહીં કયાંથી? આ જંગલમાં ? વસંતસિંહે પૂછયું.
મારા વડીલ બધુની શોધમાં અને મારા મિત્રની તપાસમાં. ભાઈ! તમે કહેશો કે આટલા બધા ભયભીત કેમ થઈ ગયા હતા. દેવકુમારે આશ્વાસન આપતાં પૂછ્યું.
