________________
પ્રકરણ ૩૫ મું
૨૩૯ “મારી હૃદયરમણ આવ અને બળતા હદયને શાંતી આપ.” પાપી ભદ્રકસિંહ ત્યાં આવતાં જ ઘૂરક.
દુષ્ટ ! વિચાર કર. “સિંહણનું દૂધ સેનાના કામ સિવાય રહ્યું સાંભળ્યું છે?” મારૂં શીયળ ભંગ કરતાં તારે જીવ ઓઈશ માટે છાનામાને ચાલ્યો જા, નહીં તો યાદ રાખજે કે તારી ખાનાખરાબી કરીશ. દેવસેના તાડૂકી ઉઠી.
આ પ્રમાણે સાંભળી પાપી ભદ્રકસિંહ પિતાની બુદ્ધિ અનુસાર જેમ આવે તેમ બેલવા લાગે “જે મારા કહ્યા પ્રમાણે નહીં વર્તે તેનું પરિણામ સારું નહીં આવે અને પાછળથી તું પસ્તાઈશ, માટે મારું કહ્યું માની આવતી લક્ષ્મી વધાવી લે અને મનગમતાં સુખ ભગવ”
સિંહણે કદાપી વાસને ચારો ખાધે એવું સાંભળ્યું છે? સમુદ્ર કદી મર્યાદા મુકી સાંભળી છે? પૂર્વને સુર્ય પશ્ચિમ ઉગ્યો સાંભળ્યો છે ? પાપી જરાપણું આશા રાખવી નકામી છે. આજે પ્રાણ જશે પણ શીયળ તે નહીં જ જાય તેની ખાત્રી રાખજે
હું તારાથી જેમ જેમ નમ્રતાથી ચાલું છું તેમ તેમ તું મને ડરાવે છે પણ તું એન ન સમજીશ કે આ ભદીક તને પિતાની કર્યા વગર રહે. હું કોણ ? આ નગરને રાજ અને સત્તાધીશ. હું ધારે તે કરૂં સમજી, માટે મારું કહ્યું માન અને મારી થા.
અરે ! દુષ્ટ ! તું રાજા નથી પણ પ્રજાને શત્રુ અને બલા છે. તું ખરા રાજ્યને હક્કદાર રાજવી નથી પણ એક ખરા હક્કદારને હક્ક પચાવી પાડનાર લુંટારો છે.
જે મેં પેલા ભિક્ષુકને સ્વયંવરમાં જ મારી નાંખ્યો હોત તે આજે તું મારી થાત અને પટરાણીપદે શોભત.”
પાપી! તે તે વિચારવું પડત, તારે દુષ્ટને શું? તું તારા
