________________
પ્રકરણ ૩૩ મુ
૨૯
જગતને દુઃખ દેનાર, દુષ્ટ! તું એમ ધારે છે કે તું સર્વાંને ખરાખર કરીશ ? શું તું એમ ધારે છે કે તને કાઈ મારનાર નથી ? ઈશ્વરે શેરના માથે સવાશેર તૈયાર કર્યાં છે, દુષ્ટ ! હું જ તને મારીગ્ર અને તને કદાપિ પણ મને, રાજાને અને રાણીને ભ્રષ્ટ કરવામાં ફાવવા દઈશ નહી. લાલિસંહુ લાલપીળા થતાં એલ્બે.
પાપી તારાથી શું થવાનું છે. મેં તે કંઈકને પાયમાલ કર્યાં છે. પણ કાઇની તાકાત નથી કે મારી સામે હાથ પણ ઉંચા કરી શકે. તે તું કઈ ગણત્રીમાં ! હમણુાં જ હું એક કન્યાને પકડીને લાવ્યા છું. જેને શિયળના માટે બહુ જ ઉંચા ભાવ છે. જે મારી માગણીના અનાદર કરે છે. તેમજ મતે ધિક્કારે છે પણ મારે તને તેની સન્મુખ લઈ જઇ તેના ઉપર હું બળાત્કાર કરીશ પાપી અદ્ભૂત તાલુકા.
અરે દુષ્ટ ! મનુષ્યહારક પાપી! અબળાને દુઃખ આપી તેના શીયળને લુંટનાર ધાતકી ! તને ધિક્કાર છે. તને અને તારી જનેતાને ધિક્કાર છે!
ઉભા રહે! હું તને તારા દોષ સુધારવાની મુક્તિ બતાવું? એમ ખાલતા પેલા અદ્દભુત માસ તેની સામે ધસે છે અને તુમુલ યુદ્ધ ચાલે છે.
છેવટે યાગીના કહેવા પ્રમાણે પાપીને હરાવી પકડે છે ત્યારે અદ્ભુત માણસ માલે છે કે:- લાલસહુ મને બચાવ, મને મારીશ નહિ. તમે કહેશે। તે પ્રમાણે કરવા તૈયાર છુ, લ્યું। મારૂ વચન.
“ તમારૂં હું... કાંઈપણું શ્રેય કરીશ, તમારી આજ્ઞાનુ કદાપિ ઉલ્લંધન નહીં કરૂં !”
