________________
પ્રકરણ ૧૭ સુ
૧૩૯
પિતાશ્રી ! આપની આજ્ઞાને આધીન છું. પણ પેલા કારાગ્રહમાં પડેલા કેદી કેમ આવ્યા નથી ? દેવસેનાએ પૂછ્યું.
<"
તરતજ કેદીને બન્ધીવાન સ્થિતિમાં હાજર કરવામાં આવે છે. દેવકુમારને આમ કદીની સ્થિતિમાં આવેલા જોઈને તેના મિત્ર લાલસિહ યાગીના વેષમાં જે અહીંઆ હાજર છે તે ખેલે છે કે હે રાજન ! આ કોણ છે? આ શું છે? મારા યાગ . ધ્યાને કરી કહું છું કે તે બન્ધીવાન કાઇ રાજવંશી માનને લાયક રાજકુમાર છે. તેને આ સ્વયંવર મંડપમાં કેદી તરીકે લાવવામાં આવ્યેા છે તે ભૂલ કરી છે. માટે વિચાર કરે ! અને તેને અનમાંથી મૂક્ત કરે! મારૂં કહ્યું નહીં માને તે પાછળથી પસ્તાશે. કારણ કે આ સભામાં આવેલા સજ્જને સમૃદ્ધ છે, તેએ જ્યારે તેને પિછાણશે ત્યારે ઘણું વિપરીત પરિણામ આવશે. ’યેગીએ વિવેચન કરતા કહ્યું, આ પ્રમાણે યાગીનું કહેવું સાંભળી પ્રવિણસિંહ કેદીને યેાગ્ય આસને મેસાડે છે.
પિતાજી ! હવે કેટલા વિલબ છે ? દેવકુમારને આસન ઉપર એસતા દેખી દેવસેનાએ પૂછ્યું. આથી રાજા પ્રવિણસિંહ દાસીને કહે છે કે જા તેને બધા રાજાની ઓળખ કરાવ. દાસી એક પછી એક બધા રાજાએની મેળખ કરાવે છે પણ દેવસેના કાઈને પસદ કરતી નથી. છેવટે દેવકુમારને વરમાળ આરેાપે છે.
અરે ! એ દુષ્ટા ! તું મારી પુત્રી નથી, તેં કાને અંગીકાર કર્યાં ? એક ગરીબ જંગલે જંગલ ભટકતા રખડતા નરાધમ ભિખારીને ? અને વળી તારા કટ્ટા દુશ્મનને તને ધિક્કાર છે ! પ્રવિણસિંહ એકદમ ગુસ્સાના આવેશમાં આવી ગયે.
અરે ! કાણુ છે હાજર !!! જાએ, આ દુષ્ટ પુત્રીને હાલને હાલ દેવશરણુ પહોંચાડે. અરે ! કુળ કલંકીણી, ભાગણી, ચંડાળ, નીચ
