________________
પ્રકરણ ૧૮ મું
૧૪૭ ગીરાજ! ચાલે, આ પત્થર ઉપર પાણી છે દેવકુમારે કહ્યું.
મારે તમારા પંડિતાઈ ભરેલા ભાષણે બીલકુલ સાંભળવા નથી. બસ, હું મારા મનગમતા મિત્રો સાથે ગમે તેમ કરવા મુખત્યાર છું. કેમ મિત્રો ખરી વાત છે ને ? ભદ્રિકસિંહ બેલ્યો.
હા, એ કયારનાએ બોલી રહ્યા છે. જેતો નથી કે પ્રેમ નું નામ છે. મારા જેવી નથી મળી ત્યાં સુધી ટક ટક કરી રહ્યા છે. શું ત્યારે, તમે કંઈ બોલતા નથી ? ગણિકા બોલી.
અમે શું કરીએ ? અમારો મિત્ર જ્યાં આડે હોય ત્યાં શું બોલીયે. જો હુકમ આપે તે હમણું જ કુતરાની માફક બહાર કાઢી મૂકીએ. પાછ મિત્રો બોલી ઉઠયા.
ભાઈ, એટલી બધી તરદી લેવાની કશી જરૂર નથી. (દેવ-યોગી પ્રત્યે) ભાઈઓ, હવે કૃપા કરીને અહીંથી પધારે, નહિ તો મારે તમને ધક્કા મરાવી બહાર કઢાવવા પડશે. મારા આનંદમાં ભંગ પડાવવાની તમારે કંઈ જરૂર નથી માટે જલ્દી ચાલ્યા જાઓ ? ભદ્રિકસિંહે કહ્યું.
“ગઈ છે સાન ને શુદ્ધિ, વિનાશ કાળે વિપરીત બુદ્ધિ” એક અનુચર ધીમા સાદે બે.
ગુરુદેવ! આપની શિખામણ આ કુમાર સાહેબને કંઈ પણ લાગે તેમ નથી. “જ્યાં ખુશામતીયા, લંપટ મિત્રો મળ્યા હોય, જ્યાં ગણિકા જેવી ગણિકા મળી હોય, જ્યાં સદાપાન, મોજશેખ અને વૈભવના સાધનો મળ્યા હોય ત્યાં એવા મૂર્ખાઓને આપના જેવા પવિત્ર પુરુષના બંધની અસર કયાંથી લાગે ? ” માટે સમયવર્તે સાવધાન, “જ્યારે ગધેડે ચડી ઘેર ઉતરશે ત્યારે જ તેમને અનુભવ મળશે” બાપજી! “અંધા આગળ આરસી અને બહેરા આગળ શંખ” જેવી સ્થિતિ છે. માટે કૃપાળુ આપ પધારે! તેથી બેઉ જણે અહીંથી ચાલી નીકળ્યા.
