________________
પ્રકરણ ૨૭ મું
મિત્ર ! જરા વિચાર ! ! અને પછી વિચારીને બેલ. “શું કદાપી સૂર્ય પશ્ચિમ દિશામાં ઉગ્યો સાંભળ્યો છે? શું સમુદ્ર મર્યાદા મૂકી જેઈ છે ? શું તારે મિત્ર કદાપી આવું અઘટીત કાર્ય કરે ખરે કે ? હરગીજ નહીં. લાલસિહે મક્કમતાથી જવાબ દીધો.
બસ, હવે ચૂપ રહે ! મારે તારી વાત સાંભળવા ઈચ્છા નથી તુંજ રાણીને અહીં ઉપાડી લાવ્યો અને સ્પર્શ કરતાં જાગી ઊઠી એટલે હવે તું તારો બચાવ કરવા માગે છે ખરુંને ? તેમ બીલકુલ નહીં જ બને. જા ! નીચ, પાપી! તેં મને મિત્ર બનીને દગો આપે છે. ધિક્કાર છે ! દેવકુમારે ધુતકારી કાઢતાં કહ્યું.
મારા ભાઈ દેવકુમાર મારી વાત સાંભળે “આપણું પવિત્ર કુળના સેગન ખાઈને કહ્યું છે કે –જે તમારા ઉપર ખુનને ખટે આરોપ હતો તે જ આ ખેટો આપ મારા ઉપર છે.” આમ ઘણું સમજાવતાં છતાં દેવકુમાર કેમે કરી સમજતો નથી. અને પિતાની સ્ત્રીની કહેલી વાત સાચી માની પોતાના દિલે જાન મિત્રના પવિત્રપણાની ખાત્રી ન કરતાં પિતાનાં સુખદુઃખના સાથીદારને ન કહેવાના શબ્દો કહ્યા તેથી લાલસિંહ મનમાં ઘણે પશ્ચાત્તાપ કરવા લાગે.
ભાઈ, મારું સાંભળશે કે નહિ ? લાલસિહે ધીરજથી પૂછયું
બસ ! મારે તારું કાંઈપણ સાંભળવું નથી ? દેવકુમારે ખીજાઈ જઈ જવાબ આપ્યો.
ઠીક, જેવી આપશ્રીની મરજી ! પણ મિત્ર દેવકુમાર, યાદ રાખજે કે જે મારે આવું કરવું હોત તો પ્રથમથી જ હું તારી સાથે શું કરવા આવત! દેવસેના માટે એટલું બધું દુઃખ શા માટે વેઠત ! તે છતાં હજુ હું મિત્ર તે મિત્ર છું. જેને મેં એકવાર મિત્ર ગણ્યો છે તેનો દુશ્મન હું કદાપી થઈશ નહીં. આપ તપાસ કર્યા વગર એક સ્ત્રીના કહેવા ઉપર મને દોષીત ઠરાવ ઠપકે આપી રહેલ છે પણ
