________________
પ્રકરણ ૨૩ સુ
૧૭૫
મને પરણી અને મહેલના સુખા તજી મારી સાથે વનવાસ લીધા. કેવી પવિત્રતાની મૂર્તિ ? વળી પેાતાના માતા પિતાને સ્નેહ ત્યાગ કરી મારા સ્નેહને સ્વીકાર કર્યાં, તેણે મને કઈ રીતે ઓળખ્યા હશે કે હું જ દેવકુમાર છું? પેલા યેગીરાજ કાણુ હશે ? એમનેા આટલે અધા સબધ મારી સાથે કયાંથી થયેા હશે ? અરેરે ! હજારા દાસદાસીએના હુકમ ચલાવનારી એક વખતની રાજકુમારી જે આજે મારી ખાતર રસ્તાની રખડતી ભીખારણ થઈ મારા સુખે સુખી અને દુઃખે દુઃખી થવા તૈયાર થનારીને ધન્ય છે ! અને ધન્ય છે! તેના પવિત્ર પ્રેમને ! ! '' આવા અનેક જાતના વિચાર દેવકુમાર કરી રહ્યો છે.
પ્રાણેશ ! આપ હવે આ દાસી ઉપર કૃપા કરી જરા મારા ખેાળામાં આરામ કરે. દેવસેના ઉંધમાંથી જાગતાં જ મેલી.
આમ દેવસેનાને આગ્રહ જોઈ દેવકુમાર તેના ખેાળામાં સૂઈ જાય છે. પણ ઘેાડી વારમાં તે લાલસિંહ અહીં આવી ચડે છે. અને દેવકુમાર તથા દેવસેનાને દેખીને તે કહેવા લાગ્યા કેઃ– અહાહા ! ! ! મારા પવિત્ર મિત્રની કેવી દશા ? એક વખતે રાજ્ય ગાદીએ બિરાજનારા મારા સ્નેહી આજે પેાતાના પ્રાણથી અધિક વ્હાલી પ્રિયા સાથે કેવા શાભે છે ?
કેમ, ભાભી ! ખુશીમાં તે છે ને?
હાસ્તા, આથી વધારે સુખ શું જોઈએ ? એમ કહી શરમથી ઉઠવા જાય છે.
ખેસા, ભાભી ! તમને ધન્ય છે! માતા તૂલ્ય ભાભી, તમારા પવિત્ર પ્રેમને અને ત્યાગને ધન્ય છે!
