________________
પ્રકરણ ૨૦ મું
૧૫૭ પશે, જે મિત્રે પોતાના માતાપિતાના પવિત્ર પ્રેમને પણ ત્યાગ. કર્યો. તે તે મિત્ર વગર હું શી રીતે આનંદથી રહી શકું
યોગીરાજ કહે, શું મારો મિત્ર મને નહીં જ મળે ? શું મારે. ભાઈ વસંતસિહ તથા કેશવસિંહ પણ નહીં મળે ? હાય ! પ્રભુ, મેં એવા તે શું અઘોર પાપ કર્યા હશે? હે વિધાતા ! શું તે મારા નસીબમાંજ ભાતૃવિગ અને મિત્ર વિયોગ લખ્યો હશે ? કૂર વિધાતા, તને મારી કચીત પણ દયા આવતી નથી. શું તું આટલી બધી નિષ્ફર બની જઈ મનેજ દુઃખ આપવામાંજ આનંદ માને છે ? હાય ! હાય ! મિત્ર લાલસિંહ, ભાઈ વસંત, ભાઈ કેશવ. શું તમે. .............. વાક્ય પુરૂં બોલતા પહેલાં તે એકદમ મૂછવંત થઈ ગયો.
દેવકુમારને મૂછત થતો જોઈને ગીરાજ બોલ્યા કે કીર્તિ તું વીંઝણો લાવ અને દેવસેના તમે જરા ગુલાબજળ લાવ. આથી બેઉ જણે બહાર જાય છે એટલે તરતજ યોગીરાજ પોતાનો ગીવેશ દૂર કરી પોતાના અસલ સ્વરૂપમાં સજજ થઈ ગયો. જ્યારે કીર્તિકુમાર વીંઝણો લઈ આવે છે ત્યારે લાલસિંહ તે લઈને પવન નાંખે છે.
દેવસેના જ્યારે ગુલાબજળ લઈને આવે છે તે વખતે (આ અજાણ્યા માણસને જોઈ ) અરે ! આ કેણ હશે ? આ દેવાંશી પુરૂષ અહીં ક્યાંથી આવ્યા હશે, અરે ! પેલા યોગીરાજ ક્યાં જતા રહ્યા. હવે મારાથી અન્ય પુરૂષની હાજરીમાં મારા પતિ પાસે શી રીતે જવાય ? આ વિચાર કરતાં તે ત્યાંને ત્યાંજ ઉભી રહી ગઈ.
ભાઈ દેવકુમાર સાવધ થા. સાવધ થા. ભાભી ! ગુલાબજળ લાવ્યા ? લાલસિંહ બોલ્ય,
ભાભી ભૂલ્યા! ભાભી તમે આમ આઠે-ખુણામાં કેમ ઉભા છો ? આ તે અમારા ભાઈ (મિત્ર) લાલસિંહ છે. પણ પેલા યોગીરાજ
