________________
૧૬૨
દેવકુમાર સચિત્ર ધામીક નવલકથા ભાઈ, તું સમજે નહીં. તારા ભાભી ને લઈ આપણું નગરમાં જા અને હું થોડા દિવસમાં પાછો આવીશ.
હાલા ! તમે ગમે તેમ કરશે તે પણ હું તમને છોડીશ નહિ. તે છતાં જવું હોય તો સુખેથી મારું મસ્તક કાપીને આપ જઈ શકે છો.
ભાઈ લાલસિંહ, હવે મારે શું કરવું.
કરવાનું શું હોય, સ્ત્રી હઠ એવીજ હોય. માટે સુખેથી સાથે લેવા જ પડશે. એમ કહી લાલસિંહ બહાર જાય છે. અને ફરી પાછો યોગીના સ્વરૂપમાં આવે છે.
યોગીરાજ ને દેખતાંજ મારે મિત્ર ક્યાં ગયો દેવકુમારે આશ્ચર્ય પામી પૂછ્યું.
મહાનુભાવ! મને તેની કાંઈ ખબર નથી.
આ સાંભળી દેવકુમાર મિત્રના વિયોગે રડવા લાગ્યો. શું અલ્પ સમય માટેજ તું મને મળવા આવ્યો હતો ? તારા વિના મારાથી એક ઘડી પણ રહેવાતું નથી. જ્યારે તું મનેજ દુઃખ દેવા માગે છે ત્યારે તો મારે મારા હાથેજ આપઘાત કરી મારા પ્રાણનું બલિદાન આપવું જ જોઈએ એમ બોલતાં આવેશમાં આવી જઈ પિતાના
નિજ જનકના સ્મર્ણાર્થે તેર દેવ કુલિકાએ કરી બહુ શોભતે પ્રાસાદ બલી સંધાવતા વિધિમન ધરી ત્રિભુવન વિહાર પ્રસિદ્ધ મંદિર દેવકુલાકામાં અને ખુશ થતા રત્નાદિના બોતેર બિબો સ્થાપીને
આ પ્રમાણે ઇતિહાસ સાક્ષી પુરે છે. આથી વાંચક વર્ગને ખાત્રી થશે કે રાજા-મહારાજાઓને જૈન ધર્મ ઉપર કેટલી અડગ શ્રદ્ધા હતી.
