________________
પ્રકરણ બાવીસમું રાજમહેલ
રાજા પ્રવિણસિંહ પેાતાની રાણી સાથે પોતાના સુખદુઃખની વાતામાં લીન થઈ ગયા છે. અને કહે છે કે:-વ્હાલી ! મારા મનની મુંઝવણને પાર નથી. તારી કુવરીએ તે આખા આપણા કુળને લજવ્યુ છે. આવી કુંવરી એક ભિક્ષુકને પરણવા સર્જાઈ તેના કરતાં તેા ન જન્મી હાત તેા સારૂં. ધિક્કાર છે તે કુલાંગાર દીકરીને !
**
નાથ ! આવું ખેલવું આપને ધટીત નથી. હાય ! “ શરૂ કર્ થાય પણ માવીતરથી ન થવાય” તેને જે ગમ્યા તે સેાનાને.
તમે! આ શું ખેલે છે ? શું તે નાનું બાળક છે? તેને ખાપનું નાક કપાવી એક રસ્તાના રખડતાને પરણતાં લાજ ન આવી ? બસ, એ દુષ્ટાને એના કૃત્યનુ ફળ આપવું જ જોઈએ. પેલા દુષ્ટને તે અત્યાંરે ને અત્યારે જ હું માણસ મેકલી મારી નખાવું છું. પછી ભલે મારી પુત્રી વિધવા થાય. તેને પણ ખબર તે પડે કે પિતાની આજ્ઞાનું ઉલ્લંધન કરવાથી કેવું ખરાબ પરિણામ આવે છે?
વ્હાલા ! વિચારા, મારી એકની એક પુત્રીને શુ વિધવા બનાવશે। ? શું તમે કુળને કલંક લગાડવા ધારે છે ! આ તમારી દાસીની
