________________
પ્રકરણ ૧૭ સુ
૧૪૧
પિતાશ્રી ! શું પ્રવિણસિંહની પુત્રી દેવસેના એકજ ભવમાં એ પતિ કરશે ? શું રાજહ ંસણી બગલાની સહચરી બની સાંભળી છે? શું કાગના કંઠે મેાતીની માળા જોઈ છે? શું વાઘનું દૂધ સેના સિવાય ખીજા ઠામમાં રહી શકયું છે? શું સમુદ્રે મર્યાદા મુકી કદાપી સાંભળી છે? શું હજારો કષ્ટ પડતાં સતીએએ પેાતાનું શિયળ ગુમાવ્યું છે ? પિતાજી ! આ દેવસેના પ્રાણાન્તે પણ હવે ખીજાના ગળામાં વરમાળા પહેરાવશે હિં સમજ્યા !
મેજ મૂખાંએ હાથે કરીને દુઃખ વહેરી લીધું. તે દિવસે જ આને મેાતના શરણે કર્યો હેાત તે આજે મારે આ જોવાને વખત આવત નહિ. હજી પણ કહું છું બેટા ! સમજ, તારા વ્હાલા પિતાના વચનનું માન્ય રાખ. પ્રવિણસિંહે કહ્યું.
વિષ્ણુ કસેટી પારખું, સેાનાનું નહિ થાય, વિષ્ણુ ઝવેરી તાત, હિ। નહિ પરખાય.
પિતાજી ! આપની ભૂલ થાય છે. મેં જે અંગીકાર કર્યો છે તેને કસોટીના પત્થર ઉપર ચઢાવી ઘણી જ સંભાળપૂર્વક પતિ તરીકે અંગીકાર કર્યા છે તે તેજ મારા પતિ છે બાકીના બીજા બધા આ જગતમાં મારા પિતા અને બન્ધવ સમાન છે. દેવસેના નિડરતાથી મેલી..
સતી પ્રતિજ્ઞા જે કરે, પ્રાણાન્ત ત્રુટે નહિ; આવે હજારા દુ:ખ પણુ, સતી શીયળ ચુકે નહિ, ધાર્યું પતિ જે પ્રેમથી, નિશ્ચય કદી ફરશે નહિ; ક્ષત્રાણી સાચી એ જ કે, અન્યને વરશે નહિ.
આ પ્રમાણે દેવસેનાને ખેલતાં સાંભળી રાજા દેવકુમાર તરફ જઈ પૂછવા લાગ્યા કે:—અલ્યા, ભલામાણસ તું કાણુ છે ? અને મારી
