________________
પ્રકરણ ૧૩ મુ
૧૧૫
અપમાન નથી કરતા ? તું નથી જાણતેા કે આ પરરાજ્ય છે, છતાં આવા વચન ખેલવા હિંમત કરે છે. પદમાવતી કેાધના આવેશમાં ખેલી.
હું બાળા ! હું તને અપમાનીત નથી કરતે। તેમ તને દુ:ખી કરવા પણ નથી ઈચ્છતા. તું મને યેગી ધારે છે તેવા જ રહું છું. હું ભવિષ્યવેત્તા છું, તેથી તને તારૂં ભવિષ્ય કહેવા ઈચ્છું છું. તું એક શૂરવીર્ નરની પત્ની બનીશ, તેનું નામ સાંભળી તને કંપારી આવશે. ચેાગીના વેષમાં લાલસિંહ મેલો.
અરે દુષ્ટ! તું યેાગી હોવા છતાં ભાગવિલાસની વાતે કરી મારા જેવી ભાળી ભામાએને ભાળવવા માગે છે ખને! તેમાં તારા દોષ નથી, મેજ ભૂલ કરી છે કે તારા જેવા ઢાંગી સાથે વાત કરી. શું તું મને તારા જેવી નિજ માને છે? બસ, હું તને સાફ શબ્દોમાં કહું છું કે તારૂ એક પણ વચન મારે સાંભળવું નથી. પદમાવતીએ મક્કમતાપૂર્વક સંભળાવી દીધુ.
હે ભદ્રા ! તું આમ આકરી શા માટે થાય છે, હું સત્ય કહું છું કે તારા પતિ પાટલીપુત્ર નગરના પ્રધાન છત્રસિંહને પુત્ર લાલસિંહ જ થશે.
શું મારા પિતાને શત્રુ લાલસિંહ મારે પતિ થશે ? હું તેને મારા પિતાની ખાતર કદી પણ પરણીશ નહિ. એ દુષ્ટ લાલસિંહે મારા પિતાતુલ્ય રાખને બદીવાન કરી અપમાન કર્યું છે. તે શું હું તેને મારા હસ્ત અર્પણ કરૂં. હરગીજ નિહ. લાલસિંહ શબ્દ સાંભળતાં જ ક્રોધાયમાન થઈ પદમાવતીએ સુણાવી દીધું.
બાળા! તે મહાપરાક્રમી અને સાહસીક છે તે તું જાણે છે? લાલસિંહે પ્રશ્ન પૂછ્યો.
હા, મને ખબર છે, તેની વીરતા માટે અને માન છે તેના પરાક્રમે!લાં કાર્યો ઘણા જ સાહસીક તેમજ વીરને ોાભાવે તેવા છે.
