________________
પ્રકરણ તેરમુ. નદી કિનારે.
લાલસિંહ મિત્રથી છુટા પડી ભટકતા ભટકતા મેહનપુરી નદીના તટ ઉપર આવી ચડયો છે. મિત્રને વિયેાગ સહન ન થઈ શકવાથી પેાતે પેાતાની ભાગ્યદશાને ઠપકા આપે છે. અરે! હું આખું જંગલ શોધી શોધીને થાકયો, પહાડ-પત, નદી-નાળાં, ગુફા વિગેરે સર્વે જગાએ તપાસ કરી પણ મારા વ્હાલા મિત્રને પત્તો લાગ્યા નહિ.
હાય! ઇશ્વર, શું મને મારે દિલોજાન મિત્ર નહિ મળે? અમે તારૂ શું બગાડયું છે કે અમને બંનેને તે વિયેગી કર્યાં...! શું કાઈ વનચર પ્રાણીએ તેને વધ કર્યો હશે, શું કાઇ નરાધમે તેને ઘાત કર્યાં હશે, શું તે ગુપ્ત વેષે આ નગરમાં આવ્યા હશે, શું તે મને સંભાળતા હશે, આમ મિત્રના વિયેાગથી અસખ્ય વિચારા લાલસિંહના મનમાં ઉદ્દભવવા લાગ્યા.
નગરવાસીઓના ખેલવા ઉપરથી જાણવા મળ્યું છે કે “ જે મેહનપુરીના કારાગ્રહમા પડેલા કેદી છે તેજ મારે। મિત્ર દેવકુમાર હાવા જોઈએ” શું ભાવી ? અરે! પેલી કુમારિકા કાણુ આવે છે?
૮
