________________
પ્રકરણ ૧૫ મું
૧૨૭ કોણ હશે ? આમ અનેક જાતના તર્કવિતર્કો કરતા કરતો બિચારે દેવકુમાર ફૂટેલા નસીબ ઉપર કપાળે હાથ દઈ નિરાશ વદને બેઠો છે. શું વિધિ આવી દુર હશે ? રામ જેવાને પણ વનવાસ ભગવ પડયો, પાંડવો જેવાઓને ગુપ્તવાસ સહેવું પડે, હરિશ્ચંદ્ર જેવાને પણ ભંગીને ઘેર મજુરી કરવી પડી. ધન્ય છે ! વિધાતા તારી કુરતા અને નિષ્ફરતાને ! શું કરું! લાચાર છું. “પાંજરે પુરાએલે સિંહ બિચારે શું કરે !” દેવકુમાર આમ વિચાર કરે છે.
બિચારે શું કરે.” દેવસેના સંતાઈને જ બેલી.
આ સાંભળી દેવકુમાર એકદમ ચમકે છે કે માણસનો અવાજ અહીં કયાંથી ? ના, ના, એ તો ભણકારા લાગે છે. દેવકુમાર બબડયો.
હા, હા, એ તો ભણકાર જ લાગે.
અરે ! આ કેણ બેલે છે. શું મને દુ:ખીને વધારે દુઃખ કરવા માગે છે ? શું મરેલાને મારવા માગે છે? જે આ વખતે મને મારી પ્રિયા અને મિત્ર મળે તો કેવું સુખ થાય ?
કેટલું સુખ થાય ?
આ સાંભળી દેવકુમાર આકુળ વ્યાકુળ બની ફરવા લાગ્યો. પરમાત્મા ! આ ગેબી શબ્દો બોલનારને મારી પ્રત્યક્ષ આવવા માટે રાજમતિ આપ, અને મને આ કારાગ્રહમાંથી મૂક્ત કર.દેવકુમાર બોલ્ય.
હવે દેવસેના પુરૂષના વેષમાં સજજ થઈ દેવકુમાર સામે આવી અને કહેવા લાગી કે:-“દુશ્મનના પંઝામાં કેદ પડી આમ નિરાશ થતાં ઘણી સારી રીતે આવડે છે. વાહ ! વાહ! મારા રણથુરા લડવૈયા, આટલી જ તમારી હિંમત અને બહાદુરી ? દુશ્મનને રાજ્યમાં કેદ પડી દુશ્મનની કન્યાનો ત્યાગ કરવો તેમાં દુઃખ પામે પછી ભગવાન શું કરે ? ભગવાન એવો કયાં નવરા બેઠા છે કે તે સુખની નિદ્રા ત્યાગી તમને બચાવવા આવે.
