________________
પ્રકરણ ૧૪ મું
ફક્ત પાછી આપવાની જ શરતે.
ભલે! હું સોગનપૂર્વક કહ્યું છું કે તે વીંટી જોઈને તમને તરતજ પાછી આપીશ દેવસેનાએ સેગન ખાતાં કહ્યું.
જ્યારે દેવસેનાએ પાછી આપવા સેગન ખાધાં ત્યારે જ યોગીએ એ વીંટી દેવસેનાને જોવા માટે આપી. દેવસેના એ જોતાં જ ચમકી ગઈ અને એકદમ આશ્ચર્ય પામતાં બોલી કે –“આ તો જે પુરૂષની હું ઝંખના કરું છું તેજ. જેને મેં મારા પ્રાણેશ માન્યા છે, જેને મેં મારૂ તન, મન, ધન અને સર્વસ્વ સમર્પણ કર્યું છે તેજ મારા હૈયાના હારની આ વીંટી છે, આમ બોલતા તે મહિના આવેશમાં આવી જઈ વીંટીને ચુંબન લે છે.
આ પ્રમાણે દેવસેનાને જોતાં પદમાવતી કહે છે કે–બેન ! આ તું શું કરે છે ? તું શું આમ ઘેલા વચન વદે છે, તારા પતિ ક્યાં છે. આ તો વીંટી છે. તે વીંટી ઉપર તને આવું કરવું ગમે છે ? જરા ચગીની તે શરમ રાખ !
યોગીરાજ! મને માફ કરજે. હું પતિ વિયોગીથી ઘેલી બની ગઈ છું. જેથી જ મારા મગજનું સમતોલપણું નથી. પદમાવતી ! જેને
આ વીંટી? કેવી શોભા આપે છે. યોગીરાજ! વિયેગીનું દુઃખ વિયેગી જ જાણે અને દુઃખની વાત દુઃખી જ જાણે. કેમ ખરું ને ? ચોગી તરફ ફરતાં દેવસેના બેલી.
હે બાળા ! તેને મને સઘળો અનુભવ છે. તેથી મને આશ્ચર્ય લાગતું નથી. હું પણ ભગવા વેષે એકવિયોગી જ છું. જેના વિયોગે મારે વેગ ધારણ કરવો પડ્યો છે. તે જ વિયોગે તમને પણ ગાંડા બનાવ્યા છે. યોગીરાજે કહ્યું.
એટલે ? દેવસેનાએ આશ્ચર્ય પામતાં પૂછ્યું.
