________________
૧૧૦
દેવકુમાર સચિત્ર ધામીક નવલક્થા અને નવું ચેતન આવ્યું. જેથી સત્વર ચાલવા માંડયું પણ પ્રાણપ્રિયાના ગુણની ગેલછામાં તે રસ્તે ભૂલી ગયો અને આડા રસ્તે ચડી ગયો. જ્યારે તે વિચારમાંથી નિમગ્ન થયા ત્યારે તેને લાલસિંહ (પિતાને જીગરજાન દોસ્ત ) યાદ આવ્યો.
મિત્ર ! શું તું પણ મને મુકી ચાલ્યો ગયો. તને મારી જરાપણ દયા ન આવી ! હાય ! હાય !! ! આ જગતમાં મારું કાઈ નથી. 1 ઉપર આભ અને નીચે ધરતી.” વાહ! વિધાતા વાહ !! તારી પણ અજબ માયા છે. હું ક્યાં એક વખતને રાજકુમાર અને ક્યાં આજને જંગલને ભટકત-રખડતે ભિખારી ! મહાપુરુષોને પણ દુઃખ
ક્યાં ઓછા પડ્યાં છે? શું પાંડવો વનવાસ ગયા નહતા ! રામ જેવાએ પણ પિતૃવચનની ખાતર અનેક કષ્ટો શું સહન કર્યા નહેતા! શું પિતા ભક્ત શ્રવણે પિતાના માતપિતાની કાવડ ઉપાડી દુખને સુખ કરી માન્યા નહતા ! તે પછી તું (દેવકુમાર ) શા માટે ગભરાય છે અને હતાસ થાય છે. માટે કાંઈ પણ ગભરાવાની જરૂર નથી. કહેવતમાં પણ કહ્યું છે કે:--હિંમતે મરદા તે મદદે ખુદા. તે કહેવતને અનુસરી. લાવ્ય પહેલાં મારા મિત્રની શોધ કરું.
જે મિત્રે મારા માટે પિતાના માતા-પિતાને ત્યાગ કરી પિતાને વૈભવ ત્યાગ કર્યો છે. જે મિત્રે મારા માટે અનેક કષ્ટો સહન કર્યા છે તે શું હું તે મિત્રની શોધ કર્યા સિવાય જ પાછો ફરું ! ના, - ના, તેમ કદાપિ પણ ન બને. એમ બોલતે તે મિત્રની શોધ માટે જાય છે.
મિત્ર! આવ, આવ, દયા કર, મારા ભૂખ્યા આત્માને કંઈપણ ફળફળાદિ લાવી આપી મારી ફુધાને શાન્તિ આપ, મિત્ર મારાથી - હવે એક ડગ પણ આગળ વધી શકાય તેમ નથી, હું ક્યાં એક વખતને રાજકુમાર અને ક્યાં આજને એક ભિક્ષુક, મારી પાસે એક
