________________
૧૦૯
પ્રકરણ ૧૨ મું હું ભલું છું, તે તે પહિસહચારિણે હતી, અને તે નિર્જીવ વનમાં દુઃખ-દાવાનળમાં પડેલી મેહનપુરીની કન્યા હતી. તે ગઈ, તે હવે તેની પ્રાપ્તિ માટે શું કરવું? તેના નગર તરફ જાઉં! ત્યાં જતાં દુમિનેના હાથમાં પકડાઈ પડું અને કદાચ કારાગ્રહમાં રીબાકવું પડે તો તેની મને જરાએ પરવા નથી, અ! કદાચ મૃત્યુ આવે તે પણ. પરવા નથી. હા!!! મારા પિતાના રાજ્યની અપકીતિ થાય તેનું કેમ ! ત્યારે શું પ્રાણ પ્રિયાની આશા મુકવી! ના, ના, હું તે એજ નગરમાં જઈશ. પરંતુ એ (દેવસેના) નરાધમના પંઝામાંથી મુક્ત શી રીતે થઈ હશે! મારી વહાલી પ્રાણવલ્લભા! તું કયાં હઈશ? શું તને તે દુષ્ટોએ નીર્જન વનમાં કે કારાગ્રહમાં રાખી હશે! શું અધઃવચમાં જ ટળવળતી દુઃખી કરી મુકી હશે! શું તેના નગરમાં લઈ ગયો હશે,” લાવ્ય, જરા તપાસ તો કરૂં એમ બોલી તે એકદમ ઉઠયા અને ચાલવા જાય છે પણ તે બીલકુલ ચાલી શકવા સમર્થ નથી છતાં પણ નિરાશ વદને, ઢીલા પગે અને હતાસ આત્માએ ચાલે છે. તે જરાક ચાલ્યો હશે. ત્યાં તેને કેઈને અવાજ સાંભળ્યો..
હે વત્સ ! ગભરાઈશ નહીં, ગુરુદેવના વચનનું પ્રાણાને પણ પાલન કરજે. તારાં કષ્ટમાં તને જરૂર જીનેશ્વર ભગવાન સહાય કરશે માટે દુઃખથી ગભરાઈશ નહિ. પરમાત્મા જે કરે છે તે સારંજ કરે છે, હે વત્સ ! તારી આશા તજી નિરાશાવાદી બનીશ નહીં. ગુરુભદ્રબાહુસ્વામીની તારા પર અતિ-ઘણુંજ કૃપા છે. હે વત્સ! તું શા માટે ઉદાસીન બની નિર્માલ્યપણું દેખાડે છે. સાચા શૂરવીરને દુખ એ તે એક સાધારણ વસ્તુ હોવી જોઈએ !”
આમ અવાજ સાંભળી દેવકુમારે ચારે તરફ નજર નાખી પણ કઈ માણસ તેની નજરે પડયો નહિં.જરૂર, આ કેઈ ગેબી અવાજ હે જોઈએ. એમ વિચાર કરતાં તેનામાં નવો જુસ્સો પ્રકટયો.
