________________
પ્રકરણ ૧૧ મું
૧૦૩ કરેલું હતું અને મને જે કાઈ બચાવે તેને મારા પતિ તરીકે સ્વીકારવા એમ પ્રતિજ્ઞા લીધી. વળી જ્યારે મેં કેઈ શૂરવીર જનને સંગ ઈચ્છી મદદ અર્થે બુમ પાડી ત્યારે આપ સમયસર આવી પહોંચી મારા જેવી નિરાધાર અબળાની લાજ સાચવી મને આભારી કરી જીવતદાન આપ્યું છે.
તે મારી નમ્ર પ્રાર્થના એજ છે કે મને આપની સાથે રાખવા કપા કરો. કારણ કે હું તો આપને મનથી વરી ચુકી છું અને આપશ્રીના સુખ–દુઃખમાં સાથી થવા પ્રભુ સાક્ષીએ બંધાએલી છું. કૃપાનાથ આપ કબુલ કરે એટલી જ વાર, માટે આ દાસી ઉપર કૃપા કરી આપશ્રાંનું વૃત્તાંત જણાવવા કૃપા કરશો. દેવસેનાએ પિતાની કથની કહી સંભળાવી.
એ બાળા ! મારું જીવન કહેવા માટે મને મારા અંતરાત્મા ના કહે છે. અત્યારે તો હું જંગલને ભટકતો માનવી છું. એક પ્રજાપતિએ ઘડેલે એક આત્મા છું. સ્વર્ગથી કર્મચગે માતાની કુક્ષીએ આવેલું છું. તે માતા પણ મને અધવચમાં મુકી સ્વર્ગમાં ચાલી ગઈ. હું પણ એ જ રસ્તે જવાનો છું. હાલમાં હું કળ્યાં જઈશ, શું કરીશ, તેની સમજણ પડતી નથી. જીવન અને મૃત્યુ એ બંને વસ્તુઓ મારા આત્માને સરખી છે. મારા પિતાએ મને પૃથ્વીદેવીના આશરે મુક્યો છે. તે જ પૃથ્વી મારું રહેઠાણ છે. ચારે દિશાઓ તે મારા ઘર છે. પવન મારો ચાકર-નોકર છે. મેઘ-જળરૂપી અમૃતથી મારી તૃષા છીપાવે છે, અને જંગલ ફળફળાદી આહાર ઉત્પન્ન કરી આપે છે. એવું મારું મનસ્વી રાજ્ય છે. પ્રભાત સર્વ કાઈ મનુષ્યના સુખદુઃખમાં પ્રકાશમાન થાય છે, પણ મને ક્યારે પ્રકાશ આપશે. તે જ્ઞાની સિવાય કોઈ જાણતું નથી. હું આજે આ મધ્યરાત્રીએ–ચંદ્રના સુયોગના સન અને મારા સુભાગે એક દેવાંગના નવયૌવન કુમારીકા
