________________
પ્રકરણ ૮ સુ
૮૭
વિયેાગથી તે। તમે રાજ રડેા છે અને શરીર સુકવી નાખેા છે. તેથી જ તમે। મારા ભાઈના વિયેાગથી ગાંડા જેવા થઈ ગયા છે ખરૂને ? ભાભી ! જો હું જઉં તે! મારા ભાઈને પાતાળમાંથી શોધી લાવી તમારી સેવામાં હાજર કરૂ! ભાભી, અરે ! હું તે તમને કહેવું જ શાવ ભૂલી ગયા !
કેમ ! શી વાત કહેવાની ભૂલી ગયેા. મને કહે તેા ખરા. ભાભીએ પૂછ્યું.
આજે કચેરીમાં શું બન્યું તેની તમને ખબર છે? આજ તેા દેવકુમાર પેાતાની શમશેરથી પેાતાના પ્રાણ આપવા તૈયાર થયા હતા. આંખા ગુસ્સાથી લાલચેાળ થઈ રહી હતી, મોંઢું પ્રીકકુ પડી ગયું હતું, શરીર થરથર ધ્રુજતું હતું. તેમ જ મહારાજા પણ ગુસ્સે થયા હતા અને અને જણા એક ખીજાના સામે ગુસ્સાથી–ક્રોધથી ખેલતા હતા. મહારાજા તેા એટલા બધા ગુસ્સે થઈ ગયા હતા કે ભાઇ દેવકુમારને ચડાળને સોંપી દેવા હુકમ કરી દીધા હતા. જો હું વચમાં ન પડવો હેત તે આજે જરૂર તેમનું માત જ થવાનું હતું. ીતિ કુમારે વાત કહી સ ંભળાવી.
આ સાંભળી સૌભાગ્યસુંદરી એકદમ પૂછવા લાગી કે ભાઈ, ભાઇ, એવું તે શું બન્યું હતું. કાઇ દિવસ દેવકુમાર પિતાશ્રીના સામું મેલે જ નહિં ! તારી વાત મારા માનવામાં આવતી જ નથી, તું તે અસત્યવાદી રમકડું છે એટલે કેાઈને હેરાન કરવા ગમે તેમ ખેલે. હજી દેવકુમાર ગઈ કાલે જ વિજયમાળ પહેરી આવ્યા છે તેથી રાજ્ય અને પ્રજામાં એટલા બધા પ્રિય થઈ પડયો છે તે તું નથી જાણતા ! સૌભાગ્યસુંદરીએ પૂછ્યું.
મેન સૌભાગ્ય ! જો મારી વાત અસત્ય લાગતી હોય તે। ભાઈ દેવકુમાર આવે એટલે પૂછી ખાતરી કરી જોશે. હું તે। તમને કહેવાને
