________________
દેવકુમાર ચિત્ર ધાર્મીક નવલકથા
૨૮
માટે જ આવ્યો હતા. ઠીક ! ભાભી તથા ખેન હવે હું પાઠશાળાએ જવા માટે જઈશ. એમ કહી તે જાય છે પણ સામેથી દેવકુમાર આવે છે તેમને જોઈ તે ખેલ્યું : “ ભાઈ આ આવ્યા, તેમને પૂછી ખાત્રી કરી લેજો. જુઓને તેમને શ્યામ પાષાક પહેર્યાં છે? હું તે જાઉ છું એમ કહી તે ચાલ્યો ગયા.
સૌભાગ્યસુંદરી હરખાતી હરખાતી ભાઈ દેવકુમારની સામે ગઇ. મારા માડીજાયા વીર ! ભલે આવ્યા ? કયારનાએ તમારી રાહુ અમે બેઉ જોતાં હતાં, ભાઈ હવે તે તમે શૂરવીર અને મેટા થયા એટલે અમને શેના યાદ કરા જ! ખરૂ તે ભાભી? સૌભાગ્યસુંદરીએ પૂછ્યું.
દેવકુમારભાઈ, તમે આવા શ્યામ પોષાકમાં કેમ આવ્યા છે? તમારા ઉપર પિતાશ્રી શા કારણે ગુસ્સે થયા હતા ભાભીએ પૂછ્યું.
મારા માતા તુલ્ય ભાભી અને મારી વ્હાલી બેન! આ તમારા દેવકુમાર વડીલભાઈ કેશવસિંહના ખુનને અપરાધી છે. જેથી મહારાજાના વચનથી દેશ ાડી પરદેશ જાય છે, તેથી જ આ શ્યામ પાષાક ધારણ કર્યાં છે. દેવકુમારે કહ્યું.
આ વાત દેવકુમારના મૂખથી સાંભળતાં જ જયકુંવર એકદમ મૂર્છાવત થઈ જાય છે; અનેક જાતના ઉપચારા કરવામાં આવ્યા, જ્યારે તે સાવધ થાય છે ત્યારે એકદમ—“ મારા વ્હાલા દેવકુમાર તમે આ શું ખેલે છે ? શું કાર્ય દિવસ સૂર્યાં પશ્ચિમમાં ઉગ્યા છે? શું સમુદ્રે મર્યાદા મૂકી છે? શું હરિશ્ચંદ્ર રાજાએ પેાતાનું સત્ય વેચ્યું છે? ના, આવું ગાઝારૂ કૃત્ય કદાપી પણ તમારા હાથે થાયજ નહિં? શું તમે અમને આમ નિરાધાર અવસ્થામાં મૂકી ચાલ્યા જવા માગે છે? મને અને આ તમારી બેન સૌભાગ્યને કાના આધારે મુકેા છે? શું તમે અમારી લાગણી ભૂલી જશે ? આ પતિ વિયેાગણી
