________________
પ્રકરણ ૩ જી
૪૩.
ભાભી ! શું તમે આમ સમજી થઇને શેક કરે છે? દુ:ખના વખતમાં તે હિંમત અને ધીરજથી આવેલી આફતને જાત માની વધાવી લેવી જોઇએ જ. સૌભાગ્યસુંદરીએ કહ્યું.
ગમે તેમ તે પણ પત્નિને! પ્રેમ તે હ ંમેશાં પતિ ઉપર નિર્મૂળ અને નિસ્વાર્થ જ હેાય છે. જગતમાં સતી સ્ત્રીએ ચક્રવર્તીને વૈભવ પણ પેાતાના સતીત્વ આગળ તુચ્છ ગણે છે.
યકુ વર—
અસ્ત થયે। કાં સૂર્ય એ મારા, વ્યર્થ કરી સહુ આશા, આધાર તુટયો મુજ જીવનમાં, ખાટા જગત તમાશા—૧
કીર્તિકુમારઃ—
શિરછત્ર મારા હાય સુકાયા, કરમાયા અરે રણમાં, આગ પ્રગટી મુજ અંગે અંગમાં, તાપ પ્રગટયો હૃદયમાં—ર
વિયેગ તારા નથી સહેવાતા, વડીલ અન્ધુ કયાંજ ગયા, ફૂલતા, તે હસનાર અન્ધવ કયાં જ ગયા—૩
મને દેખી હસતા
લાલસિંહ અને દેવકુમાર :—
કૈાટી ઉપાયે સધાયે ન પાછી જીવનદોરી જે ત્રુટી, જ્ઞાની કહે છે જગને સાચુ, ત્રુટી તેની નહીં બુટ્ટી—-૪
ભાઈ દેવકુમાર ! તમે મારી રજા માગવા આવ્યા છે ? શું તમને આ દુઃખી ભાભી તથા દુ:ખી બ્લેનની પણ ા નથી આવતી કે આવી સ્થિતિમાં તમે અમને કાના આધારે મૂકી જાઓ છે? તમારા વડીલ ભાઈ તે ગયા, તે હજુ પાછા ફર્યા નહીં, અને તેમની હકીકત સાંભળીને મારા આત્માને શું આગાધ થતા હશે તે તે ફક્ત મારૂ મન જાણે. ભાઈ ! આ નિરાધાર ભાભીને અધવચમાં આમ રખડતી મૂકી ન જશે ! યકુવરે રૂદનભર્યા અવાજે કહ્યું,
