________________
પ્રકરણ ૭ મું
કુંવર સાહેબ ! મદ્યપાન પીવામાં કેટલે આનંદ ! એક તો આપના આત્માને આનંદ અને આપની પ્રિયાને આનંદ વળી લેકે પણ શાબાશી આપે ત્રીજા મિત્રે બોલતાં બોલતાં જણાવ્યું.
મહારાજ ! મદ્યપાન તો જીવનની હોળી સળગાવશે, આખી યાદવકુળનો નાશ થયો હોય તો તે મદાપાનના પ્રતાપ! રાજા મહારાજાઓ હતા ન હતા થઈ ગયાં તે મપાનના પ્રતાપે જ. મહારાજ ! આ વ્યસન આપ પ્રાણાન્ત પણ કરશે નહિ એવી આપના આ ગરીબ ગુલામની વિનંતિ છે તે આપ સ્વીકારશે એક અનુચરે વિનતિ કરતા કહ્યું.
અલ્યા ગુલામડા ! તું શું સમજે! એ તો રજપુતનું ગૌરવ છે ! હવે કંઈ કુંવર સાહેબ નાના છે ! એ તે હવે યુવરાજ થયા અને આવતી કાલે રાજા પણ થશે. માટે તેમને તે હવે મેજમઝા અને કંચનીઓની સાથે આનંદ લેવો જ જોઈએ. “નામદારનો હુકમ આ ગુલામોને થાય તો એકાદ બે ખૂબસુરત કુમારિકાઓને પકડી લાવતાં
ક્યાં વાર લાગે તેમ છે, કેમ ! ભાઈ સાહેબ, મારૂં કહેવું વ્યાજબી છે ને ? એક મિત્ર બીજા મિત્રને પૂછતાં બે.
હા બરાબર છે. પણ અહીં તો કુમારિકાઓની વાત ચાલે છે પણ ઘેર તો આપણા નામને છેડે વાળતી હશે ! બીજે મિત્ર બોલ્યો.
વાળે તે વાળવા દે! આપણે તો જે કરતા હઈશું તે કરીશું અને પીવાય એટલે પીશું. ત્રીજા મિત્રે જવાબ આપ્યો.
મિત્રો ! પીવાય એટલે પીઓ, હવે તમારે કોઈનાથી ડરવાની જરૂર નથી ! હવે તો હું થયો યુવરાજ અને થોડા દિવસ પછી થઈશ રાજા! કારણ કે કેશવસિંહનું ખૂન થયું, દેવકુમાર દેશવટે ગયો, એટલે
