________________
૫૦
દેવકુમાર સચિત્ર ધામીક નવલકથા આ સાંભળી ચારે નરપિશાચો આ ગોઝારૂ કૃત્ય કરવા તૈયાર થયા. ધિક્કાર હો ! એ પાપી અપરમાતાને અને એ નરપિશાચને ! આવી રીતે પિતાને પતિ હયાત હોવા છતાં પિતાના સાવકા પુત્રનું વગર વાંકે કરપીણુ ખુન કરાવે. અને ફક્ત રાજ્યના લેભ માટે આમ ન કરવાનું પિશાચીક કૃત્ય કરે તે કદાપી આનંદ લઈ શકે? હે ! વિધાતા! તારી પણ કાઈ વિચિત્ર ઘટના છે!
જાઓ ! દેવકુમાર આવશે ત્યારે તમને ખબર આપીશું. તે વખતે તમને કહેલી ગોઠવણ મુજબ તમારું કાર્ય પાર પાડી તમારી ફરજ બજાવજે. મંજરીએ કહ્યું.
વારૂ બાઈસાહેબ, અમે જઈએ છીએ. તેમ કહી તેઓ ચારે જણા ચાલ્યા ગયા.
નરપિશાચેના ગયા પછી મંજરીએ પૂછયું કે-આઈસાહેબ, કેમ! આ મંજરીના કામમાં કંઈ ભૂલ છે?
ના, ના, હાલી સખી! તારામાં જેવી નિપૂણતા છે તેવી નિપુથતા ભાગ્યે જ કોઈમાં હશે. ઠીક, હવે તે વાત જવા દે. કારણ કે “ભીંતને પણ કાન હોય છે જે કઈ સાંભળશે તો આપણી ધારેલી બધી મુરાદો ધૂળમાં મળી જશે. રાણીએ કહ્યું.
દેવળદેવી પિતાના મનમાં હદ ઉપરાંત ખુશી થતાં બેલી કે-શું મારા ભાગ્યની બલિહારી છે. હું જે કાર્ય હાથ ધરું છું તેમાં અવશ્ય મારા પિબાર જ થાય છે. વાહ ! વિધાતા વાહ! મારા પ્રાણનાથ પણ મારી જાળમાં કેવા સપડાયા છે! હું કહું તેજ સત્ય માને અને હું જેમ નચાવું તેમ નાચે છે. વળી હું પાણી માગું તો દૂધનો કટર હાજર કરે છે. શું મારા નસીબની બલિહારી! શું મારા પૂણ્યને ઉદય! બસ, હું સર્વ અગવડ દૂર કરી મારી લાડકવાયા પ્રિય પુત્ર
