________________
પ્રકરણ ૫ સુ
પહે
અરે, નીચ! તેં મારા પાટવીપુત્ર વસસિંહનું ખુન કર્યુ છે ને ! મારાા તાલુકયા.
<<
""
ના, અન્નદાતા ! મે' વસંતસિંહની ધાત કરી નથી, હું તે। કુમારવસંતસિંહનું શૌય અને લડવાની બહાદુરી જોઈ મારા મનમાં તાજુબ થઇ ગયા અને ત્યારથીજ મે તેા નક્કી કરી લીધું કે મારી સર્વે ધારેલી આશાએ ધૂળમાં મળી જશે અને મારી કરેલી મહેનત વ્ય જશે પણ એકાએક વસંતસિંહ લડાઇમાંથી ગુમ થયા અને આખું લશ્કર આગેવાન વગર હતાશ થયું તેથી તે તકનેા લાભ લઈ મેં આ ગાઝારૂ કૃત્ય કરી જીત મેળવી. પણ મારી અદેખાઇનું ફળ મારે પેાતાને જ ભાગવવું પડયું. કહેવતમાં કહ્યું છે કે ખાડા ખેાદે તે પડે. તેમજ થયું છે. મહારાજ ! આપશ્રીની ભૂમિ ફળદ્રુપ અને નંદનવન સમી હેાવાથી તે ભૂમિ પર મેં લાભદ્રષ્ટિએ પિશાચીક ભાવના કરી પણ આખરે તેમાં ફાગ્યે નહિ. જ્યારે મે યુદ્ધ કર્યું ત્યારે મનથી ધાર્યું હતું. કે અળીયા સાથે બાથ ભીડુ હું અને આખરે મારે પેાતાને જ પરાજય થવાને છે. છતાં પણ મે હિંમતથી સામને કરવાને નિશ્ચય કર્યાં. ત્યાં તે આપના શુરવીર શિરેામણી દેવકુમાર, પ્રધાનજી તથા વીર લાલસિહ વિગેરે મારા ઉપર ચઢાઈ કરી આવ્યા ત્યારે મેં પણ મારી મતિ અનુસાર સામનેા કર્યા. કુદરતની ઘટના મારા પ્રત્યે બદલાઇ ગઈ અને શૂરવીર્ લાલિસંહની બહાદુરીથી તેમજ દેવકુમારની ચાણકય બુદ્ધિથી આપ નામદાર સામે બંદીવાન દશામાં આવી ઉભે છું. મારા હાથના કર્યા હૈયે વાગ્યાં છ અન્નદાતા ! મને માફ કર ! હવે કેÉપણ દિવસ આવું નીચ કા નહીં કરૂ. પ્રવિણસિંહ મારી માગતા ખેલ્યા.
<<
આપની રાંકડી પ્રજાનું પાલન રાજાના ધર્મ અનુસાર કરી જીવનને ધન્ય કરે। ! પ્રવિણસિંહને જીવતદાન આપતાં દિલાવર રાજા વિરભદ્રસિંહ મેલ્યા.
