________________
બધવ ઉપર અગાધ વિશ્વાસ અને અણહદ માન છે તેથી તે પિતાના ભાઈ દેવકુમાર ને કહે છે.
ભાઈ! આજે આપણે બંને જણે અહિંઆજ સુખ દુઃખની વાતો કરી સુઈ જઈશું ?કેશવસિંહે પૂછયું.
જેવી વડીલ બધુની આજ્ઞા ! દેવકુમાર બે.
ભાઈ! તું આજે જીવતે આવ્યો એટલે બસ, નહી તે આ બધાની શી દશા થાત અપરમાતા બહુ કપટી છે ! પૂજ્ય પિતાશ્રીને ગમે તેમ ઉંધુ ચતુ સમજાવી પિતાનું ધાર્યું કરે છે. કેશવસિંહે કહ્યું.
હોય, એમાં શું છે! ગમે એમ તે પણ તે આપણી માતા છે અને રાજ્યની મહારાણી છે વળી ભદ્રસિંહ જેવા વીરપુત્રની માતા છે માટે અભિમાન કેમ ન હોય ? ભાઈ ! મને તે વસંતસિંહ વિના ચેન પડતું નથી, દેવકુમારે કહ્યું.
આ પ્રમાણે બંને ભાઈઓ વાતો કરતાં કરતાં નિદ્રાધીન થઈ ગયાં. હવે પેલા નરાધમે શાન્ત રાત્રીમાં પિતાની પાપલીલાની શરૂઆત કરવા મહેલમાં દાખલ થાય છે. અને ધીમે પગલે ચાલવા લાગ્યા. જે જે અલ્યા, ઘાંટો પાડી બેલતા ? જોજે કંઈ પણ ગરબડ થાય નહિ તેની પુરેપુરી સંભાળ રાખજે. નહિ તે આપણું ચારેનું આવી બન્યું સમજજે. એક નરાધમ ચૂપકીથી બેલ્યો.
બિચારા બંને રાજકુમારે શાંત ચિત્તથી અઘોર નિંદ્રામાં આનંદ લઈ રહ્યા છે ત્યારે આ ચારે નરાધમ ધીમી ચાલે-બિલ્લી ચાલે ઉઘાડી તલવાર રાખી રાજકુમારના પલંગ પાસે આવી ઉભા અને તરતજ કેશવસિંહનું માથું ધડથી જુદું કરી નાખ્યું બિચારાના સેએ વર્ષ પૂરા થઈ ગયા. અને તે લેહીવાળી તલવાર દેવકુમારની તલવારના માનમાં મૂકી ચારે પાપીઓ નાસી છુટયા.
