________________
પ્રકરણ ૬ ઠું
૭૩ છે. નામદાર ! બધા રક્ષકને તે દેવકુમાર ઉપર જ વહેમ આવત જાય છે. પણ તેની દિલગીરીને પાર નથી તે મહારાજ! તે માટે શોધ થવી જોઈએ. દાસીએ દેવકુમાર ઉપર આરોપ મૂકતાં વાત કહી.
પ્રાણેશ ! ગજબ થયે, આપણું સર્વસ્વ ગયું, આપણા નસીબજ વાંકા છે. દેવકુમાર માટે મેં હમણાં જ આપને નિવેદન કર્યું કે તે ગાદીને લેભી છે. માટે તેને જ આ ઘાટ ઘડેલે હેવો જોઈએ. માટે તેની સત્વર તપાસ થવી જ જોઈએ ! રાણી દેવકુમાર ઉપર આરોપ મૂક્તાં મકકમપણે બેલી,
માતુશ્રી! તમે આ પ્રમાણે બેલો તે સારું નહિ. અરેરે ! તેમના પ્રેમની શી વાત કહું ! આ જીંદગીમાં દેવકુમાર કદી ભાત્રઘાતી અને વિશ્વાસઘાતી થાય જ નહીં. માતુશ્રી! શું સમુદ્ર મર્યાદા મૂકશે ? શું સિંહણનું દૂધ સોનાના વાસણ સિવાય રહી શકશે ? ના, ના, કદાપિ કાળે ભાઈ દેવકુમારના હાથે આવું કરપીણ કામ થાય જ નહિ. કીર્તિકુમાર મક્કમતાપૂર્વક બોલ્યો,
મારા નાનકડા રાજકુમાર, તમે સત્ય કહ્યું છે. રાજા તે પ્રેમાંધ અને કાનના કાચા છે, પણ ભાવીની પ્રારબ્ધતા કેઈ અજબ છે ! મનુષ્ય ધારે છે શું અને થાય છે શું? એક અનુચર બેલ્યો.
જરૂર, આ ગોઝારું કૃત્ય કરનાર દેવકુમાર જ છે? રાજ્યની લગામ હાથમાં લઈ સિંહાસન પર બેસવા માટે જ તેને રાજ્યભ થયો છે. મારા લાડકવાયા કેશવસિંહનું ખૂન એ પાપી દેવકુમારે જ કર્યું છે. વાહ! વિધાતા વાહ! !! રાજા ધમાં બેલ્યા.
સમય સમય બળવાન છે નહીં મનુષ્ય બળવાન, કાળે અજુન લુંટીઓ એહી ધનુષ્ય એહી બાણ. મહારાજા ધમાં એકદમ મહેલમાંથી નીકળી રાજસભામાં
