________________
પ્રકરણ ૫ મું પોતાના પ્રાણના બલિદાન આપી પરલોક સિધાવ્યા ઘેર યુદ્ધ ચાલ્યું. દેવકુમાર બહાદુરી બતાવી શમશેર વતી સેંકડો સૈનિકને કાપતો કાપતો આગળ વધ્યો અને અચાનક તે દુશ્મનના પંઝામાં સપડાઈ ગયે પણ તે પાછો પડે તેમ નહોતો. તેણે પિતાને બચાવ કરવા સેંકડે માણસોનો નાશ કર્યો પણ એકલો માણસ કયાં સુધી ટકી શકે ! આ તકનો લાગ જોઈ પ્રવિણસિંહ સૈન્ય સાથે દેવકુમાર ઉપર તુટી પડ્યો.
આમ એકદમ દેવકુમાર ઉપર હલ્લે થતાં લાલસિંહ ચમકયો. તેના જાણવામાં આવ્યું કે દેવકુમાર દુશ્મનના પંઝામાં ઘેરાઈ ગયો છે એટલે તે કુશળ બુદ્ધિશાળી બહાદર દેવકુમારની સહાયતાએ પહોંચ્યો. અને ઘણીજ વીરતાપૂર્વક બહાદુરીથી દુશ્મનોનું દળ કાપવા માંડયું અને થોડી વારમાં લેહીની નદીઓ વહેવડાવી દીધી. હજારે માણસે કેતન પંઝામાં સપડાઈ ગયા. હવે લાલસિંહ એકદમ પ્રવિણસિંહ ઉપર તુટી પડયો. અને સખ્ત પ્રહારોથી ઘાયલ કર્યો. પ્રવિણસિંહ જેવો ઘાયલ થઈ નીચે પડે છે કે તરતજ બહાદુર સૈનીકાએ મુશ્કેટોટ બાંધી જીવતે રાજકેદી બનાવ્યો, આથી તેમની વિજય પતાકા ફેરવાઈ. ધન્ય છે ! આવા મિત્રને !
મહારાજા શ્રી વિરભદ્રસિંહને જય ! મહારાજાનો જય આખા સૈન્યમાં જય ઘોષણા ગાજી રહી. આ બંને બહાદુરોની શુરવીરતા જોઈ પ્રધાનજી પણ દીંગ થઈ ગયા અને ઘણાજ ખુશી થયા.
વીરના બાળકે વીરજ હોય છે! પ્રધાને ખુશી થતાં કહ્યું. પ્રવિણસિંહને રાજકેદી બનાવી લશ્કરને રાજધાની તરફ કુચ કરવા હુકમ કર્યો.
મહારાજા વિરભદ્રસિંહ પિતાના મહાલયમાં બેઠા છે પણ આજે તેમનું હૃદય સ્થીર નથી પિતે આજે શોકમય અને ચીંતાજનક
