________________
પ૬
દેવકુમાર સચિત્ર ધામીક નવલકથા દેખાય છે તેઓને આજે ચીંતાએ ઘેરી લીધા છે. અને વિવાર મગ્ન દશામાં તેઓને વિચારો આવે છે કે મારા પ્રિય પુત્ર વસંતસિંહનું શું થયું હશે. તેને પત્તો લાગશે કે નહિ! આમ વિચારમાને વિચારમાં ગમગીન બની ગયાં છે. એવામાં કેશવસિંહ આવે છે.
પૂજ્ય પિતાશ્રી ! મને દેવકુમારની સહાયતા માટે જવાની આજ્ઞા આપ! શું મારા જીવતા ભાઈ દેવકુમાર ઉપર આક્ત આવે! ના, ના, એમ કદાપી ન બને ! પિતાશ્રી ! મને સત્વર જવાની આજ્ઞા આપો ! કેશવસિંહ આગળ બેલવા જાય છે ત્યાં તો કીર્તિકુમાર આવે છે અને તે પણ પિતાશ્રીની આજ્ઞા માગતાં કહે છે કે !—પિતાશ્રી ! શું ક્ષત્રિય પુત્રો આ પ્રમાણે મહેલમાં બેસી પિતાની કાયરતા બતાવશે! શું અમને અમારા ભાઈ દેવકુમારની સહાયતાએ જવા માટે રજા નહી આપો! કીર્તિકુમાર બોલ્યો.
મારા વહાલા પુત્રો ! તમારે ભાતૃભાવ જોઈ આજ મારા આત્માને કેઈ અને આનંદ અને પ્રેમ ઉભરાય છે! ધન્ય છે! તમારી લાગ
ને! ધન્ય છે ! તમારી રાજ્ય ભક્તિને ! પુત્રો! તમેને એકલવા કરતાં હું પોતે જ જઈ દેવકુમારનું રક્ષણ કર્યું કારણ કે તમે રાજ્યના બે સ્તંભ છો ! તમારા ઉપર તે નગર રક્ષાને માટે આધાર છે. માટે મારા બેઠા તમને જવા કેમ દેવાય! પુત્ર કીર્તિકુમાર તારા વગર મને જરા ચેન નહિ પડે કારણ કે તારી કાલી કાલી અને મીઠી મીઠી ભાષાઓ મને કેણ સંભળાવશે! પુત્રો, તમે તે મારા વૃદ્ધાવસ્થાની લાકડીઓ છે ! અને મારી આંખોના નુર છે. પ્રભુ તમે તેને આનંદમાં રાખે! એજ મારી અંતિમ અભિલાષા છે. માટે તમે જવાની હઠ બીલકુલ ન લેશે. અને હું પિતેજ જવાની તૈયારી કરૂં છું. રાજાએ પુત્રોને સમજાવતાં કહ્યું.
