________________
૪૦
દેવકુમાર સચિત્ર ધાર્મીક નવલકથા હવે આપણે વસંતસિંહના અંતઃપુર તરફ નજર નાંખીએ. ત્યાં વસંતસિંહની બહેન સૌભાગ્યસુંદરી તથા ભાઈ કીર્તિકુમાર અને જ્યકુંવર (વસંતસિંહની પત્નિ) અને દાસી વિગેરે બેઠા બેઠા વાત કરી રહ્યાં છે.
મારા લાડકવાયા દિયર ! તમે તમારી ભાભી પાસે આવો ! તમારા મોટાભાઈ રણયુદ્ધમાં ગયા છે અને તેમની કાંઈ પણ ખબર આવી નથી વળી તમારા બધુ દેવકુમાર પણ આજ મારી પાસે આવ્યા નથી. માટે રણયુદ્ધના શા સમાચાર છે તેની જરા ખબર તે કાઢે ! જયકુંવરે કહ્યું.
ભાભી ! હું તે કંઈ જ નથી પણ મારે તે મારા ભ્રાતા પાસે જવું છે તો તે ક્યારે પાછા આવશે! હું લડાઈમાં જઉં તે લડાઈ જોવા મળે પણ આજે આપણે બંને સાથે લડીએ અને જોઈએ કે કોણ જીતે છે? નાના દિયર કીર્તિ કુમારે પૂછયું.
ભાભી! જોયું, ભાઈ લડવામાં તો ઘણું હોંશિયાર છે. પણ મારા વીરા! તું જાણે છે કે ત્યાં ભલભલા દ્ધાઓ પાણી પાણી થઈ જાય છે. ત્યાં તલવાર, ભાલા, બરછી, કટારે અને તોપના ગોળા સિવાય કંઈ નજરે ન પડે ! હજારે માણસને ત્યાં લેહી રેડાય છે. કાયર થંભી જાય છે. પણ મારા વીરા! તું તે બાપા અને બા કહેતે તેમની ગેદમાં સમાઈ જાય. સૌભાગ્યસુંદરીએ જણાવ્યું.
આ પ્રમાણે બેનનું બેસવું સાંભળી કીર્તિકુમાર નાને છતાં સિંહની માફક એકદમ બેલ્યો કે-બહેન! તું મને કાયર સમજતી નહીં જોઈ છે મારી પેલી તલવાર ! જે તલવારથી હું પિતાશ્રીનું નામ ઉજ્વલ કરીશ. અને ભલભલા દુશ્મનને હંફાવીશ, કેમ ભાભી! તમે કાંઈ બોલતા નથી ! કીર્તિકુમાર બેલ્યો.
બરાબર છે ! તમારું બોલવું મને ઘણું જ પ્રિય લાગે છે ભાભીએ કહ્યું.
