________________
પ્રકરણ ૩ જું
૩૭ સ્થાન ભગવતો હતો. રાણી દેવળદેવી પિતાના કાર્યમાં તે દાસીની સલાહ લેતી હતી. બાઈસાહેબ ! તમારા જેવા ચતુર અને હોંશિયાર આજના જમાનામાં કાઈ નહીં હોય ! આપ તો જે ધારો છો તે કાર્ય ઘણી બુદ્ધિપૂર્વક અને સહેલાઈથી પાર પાડો છો. ધન્ય છે ! આપની વિલક્ષણતાને ! દાસી મંજરીએ મહારાણીના વખાણ કરતાં કહ્યું.
મંજરી! જે મારામાં ભૂલ હોય તો હું આ પદવીએ આવું જ ક્યાંથી ! મારે તો સિદ્ધાંત છે કે જે કાર્ય કરવું તેજ કરવું કહેવતમાં કહ્યું છે કે “દેવ પાધ્યામી તે કાર્ય સાધ્યામી” હું તો આ સિદ્ધાન્ત ચાલવાવાળી છું. જે આ પ્રમાણે ન કરૂં તે મેટા કુંવર સાથે બાથ કેમ ભીડાય, સેક્ય સામે યુક્તિપ્રયુક્તિ કેમ કરાય, અને અપરમાતા તરીકે કેવી રીતે રહેવાય! માટે પિતાનો સ્વાર્થ સાધવા સારૂ ગમે તેવા કષ્ટો આવે તે પણ તેનું પરિણામ ભોગવવા તૈયાર રહેવાની શક્તિ હોવી જોઈએ. સેક્ય તે બિચારી સ્વર્ગમાં બિરાજતી હશે. મંજરી! બેલ તો ખરી કે લડાઈના શા સમાચાર લાવી છું? રાણીએ મંજરીને પૂછ્યું.
બાઈ સાહેબ! મેં આપને કહેવા મુજબ પેલા યોગેશ્વરનું ધ્યાન ધર્યું અને મહામુશીબતે તેનું મન મેં મારા પ્રત્યે આકર્થે. આપશ્રીની તમામ હકીકત મેં નિવેદન કરી પણ મેગેશ્વર તે એકનો બે થયો નહિ પણ જ્યારે હું મારા પ્રાણ તેમના ચણે આગળ ધરવા તૈયાર થઈ ત્યારે જ તેમને મારી વિનંતી ધ્યાનમાં લીધી અને બોલ્યા કે બાઈ! હું કઈપણ મનુષ્યની તેમજ કોઈ પ્રાણની ઘાત કરતો નથી પણ જ્યારે તું આટલી બધી આજીજી કરે છે ત્યારે તે માણસ મારી વિદ્યાના બળે અદ્રશ્ય થઈ જશે અને ઘણું વર્ષો સુધી જડશે નહિ. આ સાંભળી રાણી આનંદના આવેશમાં આવી ગઈ અને પિતાના આત્માને ખુશ કરવા લાગી પણ દાસીએ કહ્યું બાઈ! હજુ આગળ તો સાંભળો !
