________________
मंत्री सुबुद्धिनी अवांतर कथा त्यांसुधी उदासीनपणे बेसी रहे; कारण के सारी रीते विचारीने करेलु कार्य अर्थसाधक बने छे." आ प्रमाणे ते पापी चिंतवतो हतो, तेवामां ते वहाण आवी पहोंच्यु. एटले ते दाण लेनारे आवी ते वहाणवटी शेठने तेनो वृत्तांत पूछयो, एटले ते तेना चरणमां नमीने बोल्यो के, "पेला मंत्रीने समुद्रमां फेंकी दीधो छे." आ खबर सांभळी ते हर्ष पाम्यो अने ते ज समये ते बलात्कार करवाने मंत्रीनी स्त्री पासे आव्यो. ते स्त्री घरना कमाड वासी अंदर बेसी रही हती. ते पापी वारंवार प्रार्थना करी, तो पण तेणीए घरनुं द्वार उघाड्युं नहीं अने अति चिंतातुर थई कोईने उत्तर पण आप्यो नहीं. आ वखते पवित्र बुद्धिवाळो मंत्री त्यां आव्यो. तेवामां द्वार बंध जोई ते खेदातुर थई गयो अने हृदयमां विचार करवा लाग्यो, "अरे! मारी प्रिया काई अमंगळ तो नहीं थयुं होय? अथवा तेणी पोताना पिताने घेर गई हशे? कहेवाय छे के निराधार अबला विनाश पामे छे." आ प्रमाणे चिता जेवी चिंता करता मंत्रीने घणो परिताप थयो. पछी तेणे त्यां रहेला कोइ पुरुषने पूछ्युं के, "हे चतुरनर, पहेला अहिं एक परदेशी सुंदर स्त्री रहेती हती, ते हमणां देखाती केम नथी? ते मने सत्वर कहो." ते बोल्यो, समुद्रमां साथवानी मुष्टिनी जेम आ मोटा शहेरमां तेवी स्त्रीनुं गमन-आगमन कोना जाणवामां आवे?" ।।४२३।। ते पुरुषना आवा वचन सांभळी ते मंत्री खेद पामी जेवामां बहार आव्यो तेवामां केटलीक वेश्याओ आवी ते राजसुताने छेतरीने पोताने घेर लइ गइ. तपास करतां ते स्थाने पोतानी स्त्री जोवामां आवी नहीं, तेवामां त्यां रहेला कोई पुरुष पासेथी तेने ते वेश्या संबंधी खबर मन्या. एटले ते हृदयमां अति संभ्रांत थई गयो. मांस अने मत्स्य बनेथी भ्रष्ट थयेला शीयाळनी जेम ते उभयभ्रष्ट थई गयो अने 'हवे शुं करवु एवा विचारमा मूढ बनी क्षणवार त्यां बेसी रह्यो. पाछळथी सद्बुद्धिवाळा अने विचारवाळा मंत्रीए धीरज पकडी ते स्त्रीना शीलनुं रक्षण करवा हृदयमां चिरकाल चितवन करी निश्चय कर्यो के, ."हवे हुं कुसंगमां पडेली ते स्त्रीनी प्रथम यत्नथी संभाळ करूं. कारण के प्राणीने गुण अने अवगुण संसर्गथी ज थाय छे." आ प्रमाणे चिंतवी ते उत्तम मंत्री वेश्याओना पाडामा गयो. त्यां कोईएक वेश्याना घरमां घणी वेश्याओ जोवामां आवी. एवामां कोई एक वारांगना त्यां जती हती, तेने ते बुद्धिमान् मंत्रीए पूछ्यु के. "अत्यारे आ वेश्याना घरमां सर्व वेश्याओ केम जाय छे? तेणीना घरमां तो हर्ष अने शोक- कांईपण चिह्न प्रत्यक्ष देखातुं नथी, जो तमे तेनु कांई पण कारण जाणता हो तो मने कहो, जेथी मारा कान तृप्त थशे." ते वृत्तांतने सारी रीते
श्री विमलनाथ चरित्र - प्रथम सर्ग
