________________
धर्मतत्त्वना स्वरूप उपर पूर्णकळशनी कथा पराभवने माटे थई पडे छे." आ प्रमाणे कही ते बधी पोत पोताने स्थाने चाली गई अने पूर्णकलश कुमार पोताना मित्र चित्रसेन साधकनी साथे त्यां शांतिथी रह्यो.
आ अवसरे एवं बन्यु के, एक गजेंद्र खीलो उखेडीने छूटो थई नगरना प्रासादो अने विविध जातनी हवेलीओ पाडवा लाग्यो अने ते क्रोधथी योद्धाओने पण मारवा लाग्यो तो पछी बीजाओनी शी वात करवी? ते भद्रजातिना गजेंद्रोने पण गणकारतो न हतो. ए गजेंद्र स्वभावथी तोफानी हतो. तेम छूटो थवाथी अने मदथी उत्कृष्ट (उन्मत्त गांडो) बनवाथी ते वधारे तोफानी थयो हतो. ते साथे ते राजाने प्रिय हतो. ते गजेंद्रना नठारा कामोने लईने तेनी निंदा थई, तेमां कांई आश्चर्य न हतुं. आ पृथ्वीमां 'मातंगोनी निश्चे एवी ज रीते निंदा थाय छे. आ बनाव जोई राजाए जाहेर कराव्यु के "जे पुरुष आ गजेंद्रने वश करे, तेने इच्छा प्रमाणे धननी साथे हुं मारी पुत्री मदनश्री आपीश." राजानी आ जाहेरात सांभळी महावतो क्षत्रियकुमारो अने विविध जातना योद्धाओथी हथीआरो उगामी क्रोधथी ते गजेंद्रने वश करवाने दोडवा लाग्या परंतु कोई ते गजेंद्रने वश करी शकायु नहि. तेथी राजा अने सर्व लोको दुःखी थवा लाग्या. आ समये कुमार पूर्णकलश ते गजेंद्रनो शब्द सांभळी शूरपणाथी तेजना पुंजथी व्याप्त छतो सत्वर त्यां आव्यो. गजशिक्षाने विशेष जाणनारा ते कुमारे ते गजेंद्रने घणीवार सुधी रगडाव्यो. पछी प्रजाने मारनारो अने पर्वतना जेवो तेने वश करी लीधो. पछी शुद्ध बुद्धिवाळा ते कुमारे ते गजेंद्रने वेगथी बंधन स्थानमा लावी खीले बांधी दीधो. तेथी शोक रहित थयेला लोकोए ते वात राजानी आगळ निवेदन करी. ।।८६३।।
आ तरफ प्रातःकाल थयो, एटले राणीए पोतानी पुत्री मदनश्रीने विवाहना उपस्करवाळी जोईने पूछ्युं, "वत्से, आ शुं थयु?" मदनश्री लज्जाथी मौन धरीने रही. कारण के "मौनं सर्वार्थसाधनम्" "मौन धरवू, ए सर्व अर्थने साधनारूं छे." ते जाणवाने अति आतुर थयेली मातानी आगळ विचक्षणा दासीए ते बधो वृत्तांत मांड मांड निवेदन कर्यो. पछी राणी विचक्षणाने लई राजानी पासे आवी अने तेणीए ते रात्रिनो बधो वृत्तांत विधिपूर्वक राजाने कही संभळाव्यो. ते सांभळी राजा बोल्यो, "पहेलेथी मारो मनोरथ पण एवो ज हतो के, हुं ते कुमारने राजपुत्री आपीश. परंतु उत्कंठाने वश थईने माराथी एवो ठराव थई गयो छे के, "जे पुरुष गजेंद्रने वश करे, तेने पुत्री आपवी." हवे अंगीकार करेली ते प्रतिज्ञा 1. मातंग एटले हाथी अने चंडाळ.
श्री विमलनाथ चरित्र - द्वितीय सर्ग
130
