________________
त्रीजा व्रत उपर सुरदत्त अने कमलसेननी कथा तेने पूछ्युं के "तुं कोण छे अने क्यांथी आव्यो छे? तारी आवी स्थिति केम छे? तारुं स्वरूप मने कहे." ते बोल्यो, "आ सूर्यपुरमा विमल नामे एक शेठ हतो, तेनो धनंजय नामे हुं पुत्र छु. धन मेळववाने माटे हुं परदेश गयो हतो. पाछळथी मारा पिता मृत्यु पामी गया अने मारा घर- द्रव्य राज्यमां दाखल थयुं अने परदेशमां में नवु द्रव्य उपार्जन कर्यु नहि तेथी हुं दुःखी छु" सुरदत्त बोल्यो, "तारे द्रव्यना निधानो शुं नथी?" धनंजये का, "हा. निधानो छे, पण तेमनुं प्रत्यक्ष ठेकाणुं हुं जाणतो नथी" सुरदत्त बोल्यो, "हे निर्दोष बंधु, जो तुं मने अर्धा भाग आपे तो हं तने निधानोनुं ठेकाणुं बतावं." धनंजये ते वात कबूल करी. पछी ते सुरदत्त तेने घेर गयो अने त्यां जई जमीन उपर एरंडाना बीज वाव्या. तत्काळ ते बीजमांथी अंकुर प्रगटेलो जोई तेणे ते ठेकाणुं बताव्यु. पछी ते स्थळनी पृथ्वी खोदी त्यांथी भरेलुं एक निधान नीकन्यु, ते बंनेए तेनी अंदर चार कोटी सुवर्ण जोयुं तेओए तेमांथी बे बे कोटी सुवर्ण वहेंची लीधुं. पछी सुरदत्त पोताने घेर चाल्यो गयो. . आ अरसामां ते सुरदत्तनो पित्राई भाई कमलसेन नामे हतो, ते हमेशा सुरदत्तनी साथे द्वेषथी वर्त्ततो हतो. ते सुरदत्तनी प्रशंसा सहन करी शकतो नहि अने हमेशां तेना छिद्रो ज जोया करतो हतो; परंतु पुण्यना प्रभावथी सुरदत्त सदा सुखी रह्या करतो हतो, एक वखते ते देवपूजा करवाने माटे जतो हतो. त्यां रस्तामा यत्न वगर एक मुद्रारत्न तेना जोवामां आव्यु. तरत ज ते क्षणवारे पाछो वळी गयो तेने सत्वर पाछो आवेलो जोई कमलसेने पूछ्युं के, "भाई, तुं सत्वर केम चाल्यो आव्यो?" सुरदत्ते अनर्थदंड जाणीने कांई पण उत्तर आप्यो नहीं. पछी कमलसेने त्यां जई आदरपूर्वक ते मुद्रारत्न लई लीधुं. पछी खोटी बुद्धिथी ते नहिं सहन करनारो कमलसेन सुरदत्तने घेर आव्यो. सुरदत्ते योग्यताथी तेने जमाड्यो अने घरनी अंदर सुवाड्यो. "हुं आने राजा पासे शिक्षा करावं," एबुं चिंतवी. तेणे ते मुद्रारत्न तेना घरनी पेटीमां गुप्त रीते नाखी दीधुं. राजाए शणगार पहेरती वखते ते मुद्रारत्न जोवा मांड्युं अने लोकोना समूहे पण जोवा मांड्यु, पण ते कोई ठेकाणे जोवामां आव्युं नहि. राजाए तलारक्ष-कोटवाळने बोलावीने आ प्रमाणे आज्ञा आपी-"भद्र! तुं हमणां ज शहेरनी अंदर ते मुद्रारत्ननी शोध कर." तेणे शोध करी, तो पण ते रत्न मन्यु नहिं. पछी पटह वगाडी जणाव्युं के, "जे कोई मुद्रारत्न राजाने सोंपी देशे, तेनो गुन्हो माफ करवामां आवशे अने जो पाछळथी तेनो गुन्हो जाणवामां आवशे, तो राजा तेने दंड आपशे." आ सांभळी
श्री विमलनाथ चरित्र - पंचम सर्ग
298
