Vimalnath Prabhunu Charitra

Author(s): Jayanandvijay
Publisher: Guru Ramchandra Prakashan Samiti

Page 369

सम्यक्त्व उपर कुलध्वजनी कथा पोतानी पासे बोलाव्या. तेमां प्रथम लोहकारने माछटु बनाववाने लोढुं आप्यु. विज्ञानशाळी लोहकारे लोढा, माछलुं बनाव्यु अने ते लईने ते राजाना ओरडामां आव्यो, ते राजा साथे हर्षथी ओरडामा रह्यो अने ते माछला उपर पवनना संदोहने धारण करनारी यंत्रमय खीली मारी के तरत ज ते माछलं पवन वेगे आकाशमा उड्युं अने समुद्रमां जई रत्नोने गळी पाछु आव्यु. ते जोई राजाए चित्तमां चमत्कार पामी तेने पूछ्युं के, "तने आवी कला क्याथी प्राप्त थई?" ते बोल्यो, "देव! मने देवताए वरदान आपेल छे."
तेवामां पेला रथकारे काष्ठनो अश्व बनाव्यो; ते बुद्धिमान् सुथारे ते अश्व लावी राजानी आगळ धर्यो. त्यारे कुमार बोल्यो, "आ अश्वनी परीक्षा तो हुं जाते करूं." राजाए रथकारने का के, "आ अश्व पाछो केटले दिवसे अहिं आवशे?" रथकारे का, "ते छ मासे पाछो आवशे." पछी राजानी आज्ञा लई कुमार ते अश्व उपर चडी (यंत्रमय) खीलीना प्रयोगथी आकाश मार्गे उड्यो. ते पृथ्वीनुं अवलोकन करतो हतो. त्यां एक सुंदर नगरी जोवामां आवतां त्यां रहेवानी इच्छाथी तेणे यंत्रनी खीली पाछी खेंची. एटले तेना आघातथी अश्व पृथ्वी उपर पड्यो. कुमार ते उपरथी विस्मय पामी उतरी गयो. ते अश्वना जुदा खंड करी पोताना माथा आगळ राखीने राजकुमार एक छायाथी सुंदर एवा आम्रवृक्षनी तळे सुई गयो. ते वखते कोई माळी त्यां आव्यो. ते आम्रनी छायामां सुई गयेला कुमारने जोई विस्मय पाम्यो. ज्यारे कुमार निद्राथी मुक्त थयो, त्यारे तेने नमी अने सन्मान आपी ते माळी पोताने घेर लई गयो. त्यां तेने जमाडी वासस्थान आप्यु. पछी कुमार ते माळीने घेर अश्वने मूकी लीलावडे नगरमां फरवा नीकल्यो. तेवामां नेत्रोने आनंद आपनाएं एक जिनेंद्र भवन तेना जोवामां आव्यू. ते मंदिरमां पेसी अर्हतप्रभुने नमी जेवामां ते प्रभुनी स्तुति भणतो हतो, तेवामां ते मंदिरमां एक प्रतिहारी आवी. तेणीए जिनालयमांथी सर्व पुरुषोने बहार काढ्या. कुमार ते जोवानी इच्छाथी मंदिरना एक खूणामां संताई रह्यो. ते वखते स्त्रीओथी परिवृत थयेली राजकुमारी जिनालयमां आवी, त्यां नृत्य करी अने प्रभुने नमी पोताने घेर चाली गई. पछी कुमारे बहार नीकळी कोई पुरुषने पूछ्यु के, "आ कयुं नगर छे अने ते पुत्री कोनी छे?" ते पुरुषे कडं, "विभु! सांभळो, "आ नगरनुं नाम रत्नपुर छे. तेमां विजय नामे राजा छे, तेणे आ जिनचैत्य करावेलुं छे. आ कन्या भवनमंजरीनामे ते राजानी पुत्री छे. विजयराजाए एक वखते पोताना मंत्रीओने कडं के, "आ कन्याने योग्य कयो वर छे?" ते समये ए कन्याए राजाने कर्वा के, श्री विमलनाथ चरित्र - पंचम सर्ग
339