________________
श्री विमलनाथ प्रभुना पूर्वभवनुं वृत्तांत पोताना हृदयमां विवेक राखी ए कायगुप्तिने धारण करे छे, तेणे दुःखमां पण मार्गे चालता एक साधुनी जेम ते पाळवी जोईए.
मार्गे चालता एक साधुनी कथा कोई विद्वान उत्तम साधु सार्थनी साथे चालतां मार्गे पृथ्वीकाय वगेरे जीवोनुं सदा सावधान थई रक्षण करता हता. ते सार्थ स्वाभाविक रीते ज्यां जलवाळो प्रदेश होय त्यां वसतो हतो अने तेवा प्रदेशमा सहज रीते लीलोतरीमां घणां त्रस जीवोनो संभव होय ज; त्यां ते विचक्षण मुनि सर्व रीते अति जयणाथी भूमिना भागने शोधीने रहेता हता. साधुओ प्राये करीने दयाळु ज होय छे. एक दिवसे ते सार्थ जेमां घणां त्रस जीवो अने हरितकाय-लीलोतरीना जीवो हता, तेवा भागमा रह्यो, त्यां ते साधुने शुद्ध वास स्थान मन्यु नहिं. फक्त एक पग मुकी शकाय तेटलो छकाय जीव वगरनो कोई भूमिनो भाग तेमने दैवयोगे वास करवाने माटे घणी मुश्केलीथी मळी शक्यो. ते भागमां एक पग मूकी ते साधु लोकोने
चमत्कार उपजावता अने हृदयमां नवकार मंत्र संभारता कायोत्सर्गे रह्या. आ .समये इंद्रे ज्ञानथी जंबूद्वीप, अवलोकन कयु, त्यां ते कष्टथी शरीरने टकावी राखी रहेला मुनि तेना जोवामां आव्या. त्यारे इंद्रे हर्षथी तेमने प्रणाम कर्यो अने स्तुति करी. ते वखते पूर्वनी जेम कोई मिथ्यादृष्टि देव त्यां आव्यो. तेणे सिंहनुं रूप लई ते मुनिने कायोत्सर्गमांथी पाडी नाख्या, मुनिए मिथ्या दुष्कृत कही पुनः कायोत्सर्ग धारण कर्यो अने ते पोताना हृदयमां आ प्रमाणे चिंतववा लाग्या"अरे! जीव, तुं एक पगे रहेतां तने थोडं दुःख थयुं हशे, पण तारा पडवाथी बीजा घणां जीवोनो क्षय थाय छे. तुं कायोत्सर्ग रहेतां तारा अंग तथा उपांग जे भांगे छे, ते बहार वृत्तिथी भांगे छे, परंतु तारा अंतरंगो तो आत्मानी पुष्टिने माटे थाय छे. हे सत्तम, जे आ कोई सिंह- रूप धरीने आवे छे, ते पोते बंधुबुद्धिथी तारा कर्मनो क्षय करे छे, तेथी तेने मान आपजे. व्याधिने हरनार सारो वैद्य कडवा औषध आपे अने अंगनो छेद करे, तो पण ते वैद्यने घणुं द्रव्य आपवामां आवे छे."
आ प्रमाणे भावना भावता ते मुनिने पेला देवताए उत्तम ज्ञानना बळथी जाणी लीधा. पछी पृथ्वीना मल (अशुचि) रहित एवा पोताना (दिव्य) स्वरूपने तेणे प्रगट कयु. पछी ते मुनिने नमस्कार करी अने इंद्रने ते वृत्तांत जणावी ते देवता प्रथम करेला अभिमानने छोडी पोताने स्थाने चाल्यो गयो. अने सर्व सार्थना लोकोए भक्तिपूर्वक प्रणाम करेला ते साधुए पोताना भावथी जिनधर्मनी 210
श्री विमलनाथ चरित्र - तृतीय सर्ग
