________________
वासुदेव चरित्र - लोभाकर अने लोभानंदीनी कथा
मारा जोवामां आव्या. ते अतिसारना रोगथी पीडित थई पृथ्वी उपर पड्यो हतो. पूर्वना अगणित पुण्यने लीधे उत्पन्न थयेली दयाने लईने में ते पुरुषनो एवो उपाय कर्यो के जेथी ते ते ज वखते नीरोगी थई गयो. आथी संतुष्ट थई तेणे मने पूछ के, "तमे कोण छो?" में तेने मारो वृत्तांत यथार्थ कह्यो. पछी तेणे मने बे विद्याओ आपी. एक स्तंभन करनारी अने बीजी वश करनारी. पाठथी सिद्ध थनारी ते बंने शुभ विद्या मने प्राप्त थई. पछी तेणे सत्पुरुषोने मान्य थाय तेवुं एक रस भरेलुं तुंबडुं आप्युं. बे विद्या अने तुंबडुं ए त्रण वस्तु अर्पण करी तेणे मने फरीवार कह्युं के, "आ त्रण रत्नो महोदय करनारा छे तेओमां जे आ तुंबडुं छे, ते सम्यक्त्वनी जेम रसथी भरेलुं छे. तेना रसथी लोकोमां पर्वतना जेटलुं सुवर्ण थई शके छे, आ सिद्धि आपनारुं तुंबडुं तारे जेवा तेवा माणसने घेर आपवुं नहिं, नहीं तो अनंत लोभने लईने तेनो नाश थई जशे . तेम आ जे बे विद्याओ छे, तेनो उपयोग पण कदि निरर्थक (खास कारण वगर) करवो नहिं. कोई कारणे करवाथी कार्यसिद्धि थाय छे. नहि तो वगर कारणे करवाथी उलटो पापनो परिताप थाय छे." आ प्रमाणे कही विद्यासिद्ध अने प्रसिद्ध एवो ते उत्तम पुरुष तरत श्री पर्वतां चाल्यो गयो. एवा पुरुषो चिरकाळ टकी रहेता नथी. पछी हुं प्रसन्न हृदये त्यांथी नीकळी चंद्रावती नगरीमा आव्यो. त्यां फरतो-फरतो लोभाकर अने लोभनंदी नामना बे वणिकोनी दुकाने गयो. ते वणिकोए सत्कारपूर्वक बरदास करी मने एवो तो वश करी लीधो, के जेथी मारा मनमां तेमनो विश्वास आवी गयो अने बीजा कोईए मने जाण्यो नहिं. नगरीनी शोभा जोवानी इच्छाथी त्यां स्थिति करी में योग्य विचार करी ते तुंबडुं तेमनी दुकाने मुक्युं पछी में केटलाएक दिवस रहीने नगरीनी शोभा जोई. पछी मारी माताने नमन करवानी इच्छाने लईने हुं मारा नगरमां जवा उत्सुक थयो ज्यारे हुं वतन जवा तैयार थयो, ते वखते में ते बंने वणिकोनी पासे ते तुंबडुं पार्छु माग्युं. तुंबडाना प्रभावनुं स्वरूप जाणी गयेला ते बंने वणिकोए ते मने पाठुं आप्युं नहिं. पछी हुं मारी विद्याना प्रभावथी तेमनो योग्य उपाय करी अर्थात् स्तंभित करी अहिं आव्यो त्यां मारुं नगर लोकोथी शून्य थयेलुं जोई मने खेद उत्पन्न थयो.
आ प्रमाणे वृत्तांत सांभळी गुणवर्माए विचायुं के, "मारा पिता अने काकाने पोतानी विद्याथी स्तंभित करनार आज माणस छे. पण ज्यां सुधी तेनुं स्वरूप बराबर मारा जाणवामां न आवे, त्यां सुधी मारे खुल्ला थवुं नहीं." आवुं विचारी गुणवर्मा बोल्यो - "कहो, ते पछी शुं बन्युं ?" विजयचंद्रे पुनः पोतानी श्री विमलनाथ चरित्र - चतुर्थ सर्ग
262
