________________
गुणदत्त साधुनी कथा रहेला छो, एवं पोते जाणतो हतो, छतां तेणे अमोने ते वात कही नही, तेथी ए मारो कुपुत्र छे." ते सांभळी चोरपतिए मुनिने कां, "जो आ तारी माता हती, तो तें तेणीने अमारा खबर केम न आप्या? शुं ते अमारा भयने लईने नथी आप्या के?" मुनि बोल्या-"धर्म कर्म करतां श्री वीतराग प्रभुना वचन- खंडन थई जाय ते सिवाय वधारे आकरो बीजो भय मने लागतो नथी. वाणीने नियममां राखनारा मुनिओने सिद्धांतमा जे वाग्गुप्ति करवा कहेलुं छे, ते वाग्गुप्ति सर्वज्ञ प्रभुनी आज्ञाने पाळनारा सर्व यतिओए पाळवी जोईए. जे सर्व बे काने संभळाय अने बे नेत्रोथी जोवाय, पण जो ते सावद्य-दूषित होय, तो साधुओए कोईने कहे, न जोईए." चोरपति बोल्यो-"अरे मुनि, ए खरुं छे, पण तेवू बीजाओनी आगळ न कहेवाय, पण पोताना माता वगेरे स्वजनोने तो तेमनुं हित थाय तेवू कहेवू जोईए." वाणीने नियममा राखनारा मुनिए जवाब आप्यो, एवी रीते कहेवं, ए गृहस्थोनी स्थितिमां खरं, पण जेओ सर्वसंगनो त्याग करनारा मुनिओ छे, तेमने तो सर्व स्थळे समानभाव राखवो जोईए. अहो! आ जे मारी माता छे, ते पूर्वे अनंतवार मारी माता थयेली छे अने अनंतवार हुं पण तेनी माता थयेल होईश. जे माता वगेरे स्वजन वर्ग छे, ते सर्व रीते हितकारी छे, तथापि दुर्गतिमां पडनार पुरुषोने ते सहायकारी थतो ज नथी. जेम घणां सहायको छतां पण अतिशय थयेला रोग वगेरे भोगववा पडे छे, तेम घणा सहायको होय, तो पण जेणे जे कर्म कयु ते तेने भोगवq ज पडे छे." मुनिनी आवी देशनाथी ते चोरस्वामी प्रतिबोध पामी गयो अने तेणे का के, "जेनी आवी बुद्धि छे, एवा आपने धन्य छे अने आ पृथ्वी उपर आप अगण्य पुण्यवाळा छो. आजे मने पण तरत प्रतिबोध थई गयो छे, हवे आजथी हुं चोरीनो धंधो कदिपण करीश नहिं." पछी ते चोरपतिए मुनिनी कुलीन माताने पोतानी माताना जेवी मानी तेणीनो सत्कार कर्यो अने पोते जे लूट्युं हतुं, ते बधुं तेणीने सर्वथा-शुद्ध उदार (भावथी) पाछु आपी दीधुं. उज्ज्वळ हृदयवाळा ते कृतज्ञ चोरपतिए पोताना स्वजनरूप बीजा चोरोने चोरी करवाना पापथी रहित अने श्री जिन भगवंतनी आज्ञा तथा आचारने धारण करनारा करी दीधा. ।।११२०।।
हे मुनि! एवी रीते गुणोथी शोभता एवा तमारे सतत वाग्गुप्ति धारण करवी, जेथी पछी तमारी वाणी अन्यथा जुदी रीतनी के वृथा-फोगटनी शी रीते थाय? अर्थात् न ज थाय. जे दयाने लईने काचबानी जेम पोताना अंग तथा उपांग संकोची कायोत्सर्ग वगेरेमां रहे, ते मुनि कायगुप्सिनो धारक कहेवाय छे. जे मनुष्य श्री विमलनाथ चरित्र - तृतीय सर्ग
209
