________________
संगत साधुनी कथा शंकितदोष कहेवाय छे. जे आहारादि वस्तु लोक तथा आगमे निंदेली वस्तुओथी खरडायेली होय तेवी आपवामां आवे तो हे मुनि, तेने स्पृशित दोष जाणी लेजो; जे सचित पृथ्वी प्रमुख उपर मूकेलं होय ते निक्षिप्त कहेवाय छे. एम विचारजो, जे सचित्त वस्तुओथी ढांकेलं होय ते निहित कहेवाय छे, ते हितकारी नथी. तेमज जे सचित्तनी अंदर बीजुं अयोग्य अशनादिक खानपानादिक नाखी पछी ते पात्रवडे आपे ते संहृत कहेवाय छे. वृद्ध, अंध, मत्त, रोगी, नपुंसक अने छेदायेला हाथ पगवाळो, खातो, पीजतो तथा छ कायनो स्पर्श करतो दाता वर्जवो. खांडती, वाळती, दाणादळती, गर्भिणी अने नाना बाळकवाळी वगेरे (दाता) स्त्रीने पण वर्जवी. विवेकी मुनिए बीजा पण दाताना दोषो पोतानी मेळे जाणी लेवा, तेमां सचित्त, मिश्र अने उन्मिश्र आहारादि प्रयत्नथी वर्जित करवं. जे दान वगेरे वेला-वगरनुं होय, ते अपरिणत कहेवाय छे अने जे दहीं वगेरे लेपवाळु होय तेने श्रीजिनभगवाने लिप्त कहेलुं छे. सारा विवेकी मुनिओए ते आहारादि ओघथी (सामान्य रीते, खास कारण विशेष वगर) ग्रहण करवू नहि, जे पृथ्वी उपर वेरतां वेरतां आपवामां आवे ते छर्दित कहेवाय छे. आ प्रमाणे गृहस्थ तथा साधुने आश्रयीने दश दोष कहेला छे हवे ग्रास-एषणाथी उत्पन्न थनारा पांच दोष सांभळो. जे घी तथा खांड साथे भेळवीने क्षीर-दूधादिक स्वादिष्ट करवामां आवे, ते रस तथा गोरसथी थयेली संयोजना कहेवाय छे, अप्रमाण एवं आहारादि अनिवार अने घन एवा बे प्रकारचं छे. जे वारंवार खावामां आवे, ते अनिवारक कहेवाय छे. जे एक ज वेळाए बत्रीस कोळीआथी अधिक खावामां आवे ते घन कहेवाय छे. एम सिद्धांत-आचारना विद्वानोए कहेलुं छे. जेटलो आहार करवाथी पोताना उत्तम संयमनो निर्वाह चाले, तेटला प्रमाणनो आहार जिनभगवाने साधुओने माटे कहेलो छे. (वधारानो आहार प्रमाणातिरिक्त जाणवो.) जे आहारादि रागथी करवामां आवे, ते मुनिने अंगारदोष कहेवाय छे अने जे आहारादिक द्वेषथी करवामां आवे, ते मुनिओने धूम्रदोष कहेवाय छे. क्षुधानी पीडा शमाववा, प्राण, शुभ ध्यान अने संयमनी रक्षा माटे, ईर्यासमिति साचववाने माटे अने गुर्वादिकनुं वैयावच्च करवा माटे-ए छ कारणोथी जे प्रासुक भोजन करवामां आवे ते सकारण जाणवू. बाकी- बधुं अकारण छे. मोहना उदयमां, रोगमां, उपद्रवमां, जीवरक्षामां, तपमां अने अंतकाले शरीर छोडवामां (अनशन आदरतां) भोजन छोडी देवू. आ प्रमाणे सुडताळीश दुष्ट दोषथी रहित, शय्यातर आहार वगेरेथी वर्जित एवं अनादि जे साधु वापरे छे ते
श्री विमलनाथ चरित्र - तृतीय सर्ग
200
