________________
श्रेष्ठिपुत्र मुग्धनी कथा खरं तत्त्व समज्यो नथी, जे तेणे तने मिष्टान जमवायूँ कहेलं, ते द्रव्यनी जे आवक होय ते खावानी समजवी. जे सुखे सूई रहेवानुं कहेलं, ते जे वैरी वगर सुवा- ते सुखे सुवानुं समजवू. जे आपेलुं धन मागवू नहीं, ते जे द्रव्य वधारे कीमत, घरेणुं (आभूषण) लईने बीजाने धीरवामां आवे तेवू द्रव्य आपीने मागवू नहीं एम समजवू. जे वधूसहित स्त्रीने मारवायूँ कहेलुं छे, ते ज्यारे स्त्री वधू साथे होय त्यारे तेने मारवी पण वधूने मारवी नहीं. चर्मनी वाड करवायूँ कहेलं, ते स्वजनोने पासे राखवा एम समजवू. जे गामेगाम घर करवायूँ कहेलं, ते दरेक गामे कोईनी साथे मित्रता करवी के जेथी ते मित्रता पोताना घरनी जेम सुखदायक थई पडे. ज्यारे द्रव्य खूटे त्यारे गंगाने तळीए खोदवानुं जे कहेलं. ते तारे घेर जे गंगाना जेवी उज्ज्वळ घोडी छे, तेनी नीचे धननो भंडार छे ते समजवं." आ प्रमाणे पोताना पिताना मित्र सोमनां वचन सांभळी ते मुग्ध घेर गयो अने ते ठेकाणे पृथ्वी खोदी तेमांथी लाख सुवर्ण नीकन्यु, ते मेळवी मुग्ध फरी पाछो धनवान् थई गयो. ।।५७४।।
गुरु कहे छे, हे जगद्वर, जे सोमना कहेवा प्रमाणे बधुं करवाथी ते मुग्ध सदा सुखी थयो ते कथा कहेवामां आवी. ते कथानो उपनय आ प्रमाणे छे ते सांभळ-"जे मुग्ध कहेवामां आव्यो ते पुष्ट जडतावाळो जीव समजवो. जे पद्मश्रेष्ठी ते शास्त्रोनो समूह जाणवो अने जे सोम हतो ते सुगुरु जाणवा. जे मिष्टान्न भोजन ते रुचीथी सद्धर्मनु सेवन समजवं. जे आपेलुं मागवू नही, तेनो निर्णय सांभळ—यतिए उपदेश आपीने कांईपण (द्रव्यादि) मागवू नहीं अने गृहस्थे दान आपीने बदलामां कशुं पार्छ लेवू नहिं के मागवू नहि. जे मनुष्यो अंतरना कामक्रोधादि शत्रुओनो जय करी समये सुवे छे ते सुखशयन समजवू अथवा मुनिनी जे योगनिद्रा ते सुखशयन समजवू. जे वधूसहित स्त्रीने मारवी, ते आ क्षमा सहित शरीरनी मूर्त्तिने तपरूपी अग्निथी तपाववी एम जाणवू. जे घरना रक्षण माटे चर्ममय वाड कही ते तत्त्वना निश्चय रक्षण करनारी व्यवहारवृत्ति समजवी. जे गामेगाम स्थिति करवा माटे घर करवानुं का, ते प्रत्येक ध्येय वस्तुमा आत्माने स्थिर करवानुं समजवू. ज्यारे निर्धनपणुं आवे त्यारे गंगाने तळीए जे खोदवा कडं, ते ज्यारे दुर्घट अर्थ आवी पडे त्यारे अति बुद्धिथी अर्थनो संग्रह करवो एम समजवू. आ प्रमाणे मुग्ध बुद्धिवाळो पण संसारी जीव जो गुरुना कहेवा प्रमाणे करे, तो ते आलोक तथा परलोकमां पवित्रात्मा थई सदा । सुखी थाय." ।।५८४।। श्री विमलनाथ चरित्र - द्वितीय सर्ग
113
