________________
8].
[ શીલધર્મની કથાઓ-૧૪ ધીરજ નથી; જયાં વૈધ નથી, ત્યાં વળી તપ સંભવે કે?” | મુનિરાજની આંખમાંથી પશ્ચાત્તાપનાં આંસુની ધારી અખલિતપણે વહેવા લાગી અને ગદ્ગદ્દ કંઠે શ્રાવકને સંબોધી કહ્યું: “તત્વજ્ઞ શ્રાવક! તમે ભલે વણિકકુળમાં જન્મ લીધે, પણ આજે તે તમે મારા ગુરુનું કાર્ય કર્યું છે. વેશની દષ્ટિએ હું તમારા ગુરુ, પણ તત્વષ્ટિએ તે તમે જ મારા ગુરુ. પતનના ભયંકર માગ પર હું ઘસડાઈ રહ્યો છું, એ ભાન તમે મને અતિડહાપણુપૂર્વક કરાવ્યું છે. ”
પછી તે મુનિરાજે એ જ શ્રાવકના ઓરડામાં નિર્દોષ ભૂમિ યાચી, આખી રાત ત્યાં જ કાઉસ્સગે ધ્યાનમાં ગાળી.
પ્રાતઃકાળે મુનિરાજે નગર બહાર જઈ શુદ્ધ ભૂમિ શોધી પાત્રામાંથી સિંહ કેશર મેદક કાઢી તેને ચૂરે કરવા માંડ્યો અને જે કર્મોને અનેક જન્મોની આકરી તપશ્ચર્યાથી નાશ ન થઈ શકે તે કર્મોને પશ્ચાત્તાપની પ્રચંડ અગ્નિ વડે નાશ કરી નાખે.
એક બાજુ સિંહ કેશર મોદકના ચૂરેચૂરા થઈ ગયા અને બીજી બાજુ મુનિરાજના ઘાતકર્મોને પણ ચૂરેચૂરા થઈ ગયા અને ત્યાં જ તેમને કેવળજ્ઞાન પ્રાપ્ત થયું.
આવા મુનિરાજને કોટિ કેટિ વંદન! આવા શ્રાવકને પણ ધન્યવાદ!