________________
૭૪ ]
[ શીલધર્મની કથાઓ-૧. આ બધાં કહેવાતાં સુખ જતાં રહે, અગર છેડીને ચાલી જાય તે પહેલાં ત્યાગ અને સંયમના માર્ગે જવાને તેણે દઢ નિશ્ચય કર્યો. માતા, પિતા, ભગિની અને પત્નીએ તેને સમજાવવા બહુ પ્રયત્ન કર્યો, પણ તેના વૈરાગ્યને રંગ પાકે હતો, તેથી પિતાના નિશ્ચયમાં તે દઢ રહ્યો અને ગુરુદેવ પાસે જઈ દીક્ષા અંગીકાર કરી.
સંયમ અને તપના કારણે પરમસુખ મુનિના દેહની કાંતિ વધી ગઈ. વિહાર કરતાં કરતાં એક વખત તેઓ ચંબાવતી નગરીમાં આવી પહોંચ્યા. એક દિવસ મધ્યાહ્ન કાળે વૈશાખ માસના પ્રચંડ તાપમાં તેઓ એક શ્રેષ્ઠીની હવેલી નીચેથી ગોચરી અર્થે પસાર થતા હતા, ત્યારે ઉપરથી યુવાન શેઠાણીનું ધ્યાન મુનિરાજ પર પડયું. શેઠાણી યુવાન હતાં અને પતિરાજ ધન ઉપાર્જન અર્થે પરદેશમાં વિચરતા હતા. મુનિરાજનું સુદઢ શરીર અને અપૂર્વ કાતિ જોઈ તેના મનમાં કામને ભયંકર આગ ઉત્પન્ન થયા અને પિતાની દાસીને મોકલી મુનિરાજને વહેરવા અર્થે ઉપર લાવ્યા. પરસેવાથી રેબઝેબ થયેલા કપડે મુનિરાજે “ધર્મલાભ” કહી જે પ્રવેશ કર્યો કે શેઠાણી બેલી ઊઠયાં માત્ર ધર્મના લાભથી મને સંતેષ નહિ થાય, મુનિરાજ ! મને તે તમારા કંચનવર્ણ દેહના લાભની પણ જરૂર છે.”
વાસનાભૂખી સ્ત્રીનું માનસ સમજતાં મુનિરાજ તરત ચેતી ગયા અને ગેચરી લીધા સિવાય તરત ત્યાંથી પાછા ફર્યા. શેઠાણીએ લાજ-મર્યાદા છેડી મુનિરાજને રસ્તે રોકી